Ard
De kloof van Ardèche, die door de gelijknamige rivier in het zachte Zuidfranse kalksteen is uitgevreten, kent bijna iedereen. Minder bekend, maar zeker niet minder indrukwekkend, zijn de rivieren en bergen rondom dit natuurfenomeen. En het mooiste van alles: hier heb je nog echt de ruimte. Echt een paradijs voor off-road- en all-road-rijders. Damp stijgt op rond de motor en de wielen glijden even weg op gladde stenen onder water. Dan vinden de noppen echter weer de nodige grip op de glibberige rivierbodem, iets gas erbij en moeizaam baant de Yamaha TT350 zich een weg naar het kiezelstrand aan de oever van de Cèze. Mijn maat is heeft er schik in. Zoveel schik dat hij direct rechtsomkeert maakt om nog een keer de trip heen en weer door de stromende rivier te maken. Tijd om van de fascinerende omgeving te genieten of om een blik op de loodrecht op de rivier staande rotsen te werpen, heeft hij niet. Pas wanneer de motor weer op de jiffy staat en de wedergekeerde rust het toelaat om een blik op de omgeving en de ondergaande zon te werpen, komt de bezinning. Duizenden jaren lang heeft de rivier hier zijn best gedaan om zich een weg te banen door het harde gesteente. Met succes. De ruwe rotswanden staan loodrecht op het heldere water, dat omgeven wordt door rustige oevers met kiezelstranden en waarin kleine eilandjes uit het kolkende water oprijzen. Een regelrechte uitnodiging om de crosslaarzen uit te trekken en de voeten eens lekker in het koude water tot rust te laten komen. Wat een enorm contrast in vergelijking met de voormiddag. De hoogvlakte ten zuiden van het stroomgebied van de Ardèche is werkelijk kurkdroog. De weinige struiken die daar te vinden zijn, hebben hun wortels genesteld in de dunne bovenlaag grond en kunnen alleen maar hopen op enkele kostbare regendruppels. Het ruikt hier naar tijm en rozemarijn. Naar zomer dus eigenlijk. En ook een klein beetje naar de adem van onze motoren. Het dal van de Cèze was op de landkaart bijna niet te vinden en dus is onze verbazing des te groter wanneer blijkt dat het de ideale speelplaats is voor onze lichte off-road machines. Mijn ogen glinsteren wanneer de motorfiets in beweging komt. Het grove profiel van de band bijt zich vast in de zachte kalsteen ondergrond en beheerst gaat het richting een steile helling. Beetje vaart maken, halverwege op de voetsteunen, nog even een extra stoot gas en alsof er een explosie is geweest vliegt het grind door de lucht. Korte stuurbeweging om een rotsblok heen en de eerste overwinning is op zak. Fantastisch! In de verte laten de contouren van het kerkje van St. André zich zien en de bergen en dalen van de Cevennen versmelten bijna met de horizon. Lang tijd om ervan te genieten nemen we niet, het enthousiasme is te groot en uit zich in de vorm van ongeduld. Rijden willen we. En dus gaat het in een stevig tempo weer naar beneden. Een kleine bergkam duikt voor ons op, niet zo hoog, maar toch mans genoeg om zowel het voor- als achterwiel de lucht in te sturen. De schokbrekers doen bij het neerkomen daar waar ze voor bedoelt zijn, dit is echt ene onverwacht paradijs voor als je eens naast het asfalt wilt motorrijden. Door de verzengende hitte zijn we af en toe wel genoodzaakt om wat extra pauzes in te gelasten. In de zomermaanden is het hier, tussen Lyon en de Middellandse zee doorgaans bloedheet. Druppels zweet parelen ons van het voorhoofd en de meegenomen rugzakken met flessen water zijn binnen de kortste keren leeg. De lucht boven de groene vegetatie, die hier Garigue wordt genoemd, siddert in de warme middagzon. De overgebleven waterplassen in het dal na de laatste stortbui worden vakkundig drooggelegd door onze motorfietsen. Het water spat omhoog richting de zijkant, waarna er niets anders dan een vochtige krater in de weg overblijft. Af en toe glijdt het achterwiel een paar centimeter weg, veegt de achterkant vervaarlijk naar links en rechts voor de machine weer vol overgave zijn weg vervolgt. De opvliegende waterspetters, normaal gesproken een bron van ergernis, worden vandaag met open armen ontvangen en zorgen voor de broodnodige afkoeling. Wat maakt het uit, als het zo warm is, ben je na een paar kilometer rijden toch weer droog. Het tripje langs en door het water is een perfecte afsluiter van een intensieve dag vol off-road pret. ’s Avonds op het terras van een klein restaurant in een typisch Zuidfrans dorpje, is het oordeel unaniem positief: een geweldige omgeving hier. Dat heeft niet alleen te maken met het uitdagende landschap, maar mede te danken aan de alles overheersende rust. Zittend onder een groot zonnescherm met een stokbroodje, schaaltje olijven, warme kaas en wijn, weet je één ding zeker: als er al zoiets als een perfect leven zou zijn, dan komt dit aardig dicht in de buurt. Eten, drinken en genieten, een passender samenvatting van de Zuidfranse levensstijl is er niet. En omdat we toch iets van de plaatselijke cultuur willen opdoen, besluiten we een excursie te ondernemen naar een wijnmuseum. In het Noorden van de Ardèche ligt het kleine plaatsje Ruoms met in het centrum het gebouw gewijd aan de Franse wijntraditie. We parkeren onze motoren voor de kerk, klaar voor de rondleiding. De gids van wijnmuseum Vinimage vertelt vol overgave over rode wijn, witte wijn en rosé. Maar ook over klimaat, wijnranken, geschikte landbouwgrond en over hoe al deze zaken van invloed zijn op de smaak van het druivenextract. Dat zal ongetwijfeld allemaal kloppen, bewijs door de wijn ook daadwerkelijk te proeven krijgen we helaas niet. Nu zijn alcohol en motorrijden natuurlijk ook geen beste vrienden, zelfs niet op een ontspannende vakantie in Zuid-Frankrijk. En aangezien we nog een ritje terug voor de boeg hebben, geloven we de alleraardigste vrouw voor deze keer maar op haar woord. Een paar bochten en twaalf kilometer asfalt scheiden de plaatsen Ruoms en Vallon-Pont d’Arc, de toegangspoort naar de Ardèche-kloof, van elkaar. In Vallon-Pont d’Arc heerst een hoop bedrijvigheid, de typisch drukte van toeristische plaatsen. De reizigers hebben om twee redenen massaal de weg naar het dorpje weten te vinden: muurschilderingen en de Pont d’Arc. Op achttien december 1994 deden drie amateur-speologen de ontdekking van hun leven, toen ze in een nog onontdekte grot op een ware schat stuitten. Grotschilderingen van meer dan 30.000 jaar oud, de oudste ter wereld, sierden het kalksteen. Echt bekend is Vallon echter om de wereldwijd befaamde Pont d’Arc, een natuurlijke brugoverspanning over de Ardèche. Iets stroomafwaarts buiten het plaatsje biedt het natuurwonder een werkelijk fascinerende aanblik. Als motorrijder heb je nog het geluk dat er altijd wel een parkeerplekje te vinden is om het geheel in alle rust te aanschouwen. Tot voor een paar jaar terug was de brug zelfs nog toegankelijk voor het publiek. Geliefd bij avonturiers voor het abseilen en bij stelletjes voor een romantische picknick. Sinds de benoeming tot nationaal natuurmonument staat de Pont d’Arc echter onder bescherming van de staat. Ofte wel: betreden verboden. Het valt niet mee om na een stop bij Pont d’Arc weer in het zadel te moeten stijgen. Maar wat ons nu te wachten staat, is toch zeker zo leuk. Het motorblok gromt wanneer onze Yamaha’s zich een weg banen door de bochten van de zogenaamde Panoramaweg. Het uitzicht is prachtig en veroorzaakt een behoorlijk dilemma: kijk ik naar de weg en het overige verkeer, of laat ik me afleiden door de overweldigende natuur. De vele kruisen langs de kant van de weg zijn een stille getuige van het feit dat dit laatste maar al te vaak gebeurt. Vooral de motorrijders blijken nogal te moeten ontgelden. Een goed alternatief voor deze drukke weg is er gelukkig ook. Noordwaarts door het Ibie-dal loopt een klein straatje gekenmerkt door weinig verkeer, schitterende pauzeplaatsen en uitdagende haarspeldbochten. Het weggetje voert naar Privas, hoofdstad van het departement Ardèche. Zowel de motoren als haar bestuurders moeten hier flink aan de bak. Wat dat betreft komt de off-road hier in het hart van de regio Rhône-Alpes helemaal tot zijn recht. Onverharde wegen vol obstakels worden afgewisseld met kleine slingerende asfaltwegen, beide met één overeenkomst: bijna geen verkeer. En met onze enigszins sportieve rijstijl is dat behoorlijk plezierig. Het tempo zit er lekker in en ons volgende doel is de Mont Gerbier de Jonc, een 1551 meter hoge berg aan wiens voet de Loire ontspringt. In het dal bij Le Cheylard heerste nog een zomers temperatuurtje, hier boven in de bergen is het klimaat duidelijk guurder. De frisse wind waait daar rond je neus en aan de bomen glinsteren de frisse groene bladeren in de zon. Via tal van links-rechts combinaties op eindeloze gravelpaden gaat het vanaf hier verder tot we op de D16 het Lac d’Issarlés bereiken. Wanneer de verstikkende hitte op warme zomerdagen het dal in haar greep houdt, trekt de plaatselijke bevolking massaal de bergen in op zoek naar verkoeling. Ook het bergwater zorgt dan voor de nodige verfrissing. De contouren van het bergmeertje lijken als door een passer getekend, het gevolg van een vulkaanuitbarsting zo’n zes miljoen jaar geleden. Het loopt tegen het eind van de middag als we de abdij van Sénanque passeren. Niet veel verder treffen we de ruïne van een oud cisterciënzerklooster aan. Varens en gras hebben een plaats gevonden tussen de resten van het voormalige godshuis en de zon heeft vrij spel op de ruimte die vroeger beschermd werd door een dak. De vensters in de nog overeind staande muren hebben een treurige en vooral overbodige aanblik. Met de avondzon in de rug slingeren we ons door het Lignon dal een weg naar beneden richting Vals-les-Bains. De zonnestralen vullen het dal met een rode gloed. Onder een deken van rust leggen we de laatste kilometers naar ons hotel af, we laten de eenpitters rustig tokkelen, De energie voor vandaag is duidleijk verbruikt. De straatlantaarns zijn al ontstoken als we de parkeerplaats van het hotel oprijden. Ik kijk reikhalzend uit naar een lange nacht in een comfortabel bed. Het eind van een paar dagen intensief rijden door een waar paradijs voor motorrijders is in zicht. De volgende dag gaat het alleen nog even naar de markt in Les Vans, alvorens het vizier weer op huis wordt gericht. Gewoon nog een laatste keer de smaakpapillen strelen met olijven, kastanjemoes en een kop Franse koffie. Kan nog net. INFO Voor off-road rijders is de omgeving rondom de Ardèche-kloof een waar walhalla. De heuvels, grindwegen en riviertjes in het zuiden van het departement, zijn voor de enduro-liefhebber een echte uitdaging. Meer richting het noorden zijn vele mooie bochtige wegen die voeren door een werkelijk schitterend landschap. Ook de reguliere motorrijder komt hier helemaal aan zijn trekken. Blijf je op het asfalt, dan is ene goede wegenkaart een prima hulp om mooie wegen te vinden. Ga je off-road, dan dien je je beter voor te bereiden en wellicht zelfs de hulp van een (lokale) voorrijder in te roepen. Reis Privas is de hoofdstad van het departement Ardèche en ligt ongeveer 150 kilometer onder Lyon. Vanuit Utrecht is de totale reisafstand een kleine 1030 kilometer, waarbij je op een reistijd van ongeveer tien uur moet rekenen. De totale oppervlakte van de Ardèche beslaat 5528 vierkante kilometer, meer dan 1/8 deel van Nederland. Groot genoeg dus voor meerdere dagen toerplezier op de motor. Georganiseerde off-road toer Het Duitse Endurofun Tours organiseert in het gebied begeleide off- en on-road reizen in de Ardèche. In verband met de hitte in de zomer zijn ze er vooral in het vroege voorjaar en in de herfst actief met georganiseerde reizen en ritten. De vijfdaagse reis kost inclusief overnachting op basis van volpension vanaf € 591,-. Voor meer informatie kun je je wenden tot Endurofun Tours, www.endurofuntours.de of tel: 0049-48 25 16 95. Algemene informatie Voor meer informatie over het departement Ardèche kun je contact opnemen met het toeristenbureau van de Ardèche: Ardèche Tourisme, 4, Cours du Palais, F-07000 Privas, www.ardeche-guide.com of tel: 0033-475 64 04 66. 0257 Talloze keren steken we kleine riviertjes over. Het blijft wel oppassen voor grote gladde stenen onder water. De lavendel bloeit volop in het voorjaar. Het gebied kent nog kilometers gravelwegen: een waar off-road-paradijs. Voor de rustzoekers is kanoën op de Ardeche een aanrader. Het unieke panorama op de rivier, die een enorme kloof in het klakzandsteen sleet. Op de hogere berghellingen rij je veel tussen de struiken. Door de vele scherpe stenen zijn goede banden (liefst met bib-mouse schuim-binnenbanden) wel aan te raden. Het is hier Zuid-Frankrijk en dus in de zomermaanden altijd mooi weer. Het stadhuis van La Baume. Lekkernijen voor de lunch onderweg inkopen op de lokale markt. Stoppen we even voor een bak koffie? Op de hogere bergtoppen kan de wind guur waaien, maar dat zorgt meestal juist voor wat broodnodige verkoeling. Het uitgestrekte gebied is heerlijk rustig Spelevaren met de motor: we volgen de oevers van de Cèze.
