Als een vakman die de mooiste dingen maakt, maar zijn eigen huis vergeet
Een paar jaar geleden was ik met mijn vrouw op de motor onderweg in Zweden en maakten we een overnight-stop bij een vage kennis. Het was prachtig weer en voor het avondeten kon de elektrische luifel boven het terras even uit: de heer des huizes hield twee stroomdraden die uit de muur staken provisorisch tegen elkaar terwijl zijn vrouw hoofdschuddend toekeek. De goede man was inderdaad eigenaar van een installatiebedrijf.
Kennen we niet allemaal zo’n vakman die van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat in de weer is en de mooiste dingen maakt, maar zijn eigen huis vergeet? Zo’n timmerman met een klemmende deur thuis, of zo’n schilder bij wie de dakgoot ook wel een likje verf kan gebruiken. Ik moest er vorige week aan denken toen ik het artikel over benzine-additieven in dit nummer las en moest bekennen dat ik voor de naderende winterstalling zelf doorgaans ook te weinig actie ondernam. En dus steevast in het voorjaar met de gebakken peren zat.
Oké, wat accu’s betreft heb ik m’n lessen geleerd, dus druppelladers doen deze winter weer hun werk. Maar zo’n volle accu is tegenwoordig in het voorjaar helaas geen garantie meer voor motorisch leven in de brouwerij, aangezien de huidige Euro95-benzine – met dank aan de 7,5 tot 10% bijgemengde bio-ethanol – vocht aantrekt en razendsnel veroudert. Een maandje of drie in een kille garage kan dus helaas al voor startproblemen zorgen omdat het injectiesysteem is vervuild en de benzine niet langer door een klein bougievonkje in vuur en vlam gezet wil worden.
Om een lang verhaal kort te maken: ik heb die mooie najaarsdagen van vorige week aangegrepen om ‘zomerbenzine’ op te stoken, alvorens een paar lege tanks te vullen met Ecomaxx Bike Fuel 4 alkylaatbenzine. Inderdaad, niet de goedkoopste oplossing, maar wel de beste: ik verheug me nu al op het moment dat m’n motoren straks met één druk op de knop weer lopen, dat gevoel is sowieso onbetaalbaar!
Wie afgelopen weekend ook het laatste beetje benzine hebben opgestookt, zijn de MotoGP-rijders. 2020 werd een memorabel jaar, en niet alleen omdat corona de kalender overhoop gooide. Mede door de bizarre voorjaars-val van Marc Marquez werd het juist een jaar om nooit te vergeten. Zo werd in één klap duidelijk dat Honda zich de laatste jaren met hun ontwikkeling te nadrukkelijk op hun topfavoriet hadden gericht, en bij afwezigheid van ‘dictator’ Marquez dus volledig buitenspel kwam te staan. En daarmee roken alle andere rijders én alle andere merken hun kans, wat ongekend spannende races opleverde. Zeg maar het tegenovergestelde van Formule 1-races: de MotoGP telde dit jaar maar liefst negen verschillende winnaars, waarvan er vijf ook nog nooit een MotoGP-race hadden gewonnen!
De laatste van die vijf was de 23-jarige Spanjaard Joan Mir, die enkele weken geleden in Valencia zijn eerste race won, pal voor teamgenoot Alex Rins. Een week later onderstreepte hij zijn sublieme én constante MotoGP-seizoen zelfs met de wereldtitel. In 2017 werd de op Mallorca geboren – en door de vader van Jorge Lorenzo opgeleide – coureur al de meest dominante Moto3-kampioen ooit; dit jaar vormde vooral zijn constante presteren de basis voor zijn WK. Alle rijders hadden hun ups en downs, en niemand reed zo constant als Mir. Er was ook geen enkel ander team zo constant als Suzuki, dat maar liefst 20 jaar moest wachten op de opvolger van Kenny Roberts Jr., de laatste Suzuki-kampioen.
Voor een Suzuki 1-2 als in Valencia moesten we zelfs terug naar 1982! Werkelijk niemand misgunde hen dus deze wereldtitel, uit respect voor de constante prestaties van Mir, en uit respect voor het doorzettingsvermogen van Suzuki!
