Duurtest eindverslag Harley-Davidson Heritage Classic
Vroeger stond de Volkswagen Kever garant voor een nimmer aflatende betrouwbaarheid. In het hier en nu lijkt onze duurtest-Harley-Davidson Heritage Classic 114 die erfenis over te hebben genomen. Niet kapot te krijgen, betrouwbaar, een echte marathonloper.
Onze duurtest is de ultieme duur-beproeving voor motorfietsen. De uitverkoren tweewielers moeten zich tijdens deze test dag in, dag uit bewijzen als trouwe metgezel. En zich uiteraard niet laten tegenhouden door ongemak als ijs, sneeuw en strooizout. Met de juiste banden kan deze Harley dat ook. Aangezien Pirelli’s Night Dragon bij kou en nattigheid eerder aan de slipperige kant zijn dan een betrouwbare partner om een dikke 152 Nm koppel op het asfalt te zetten, hebben we ze na een goede 2.000 kilometer al vervangen (zie ook de tabel Kosten en Onderhoud). Anders had de Harley domweg te veel stilgestaan en waren we langer dan twee jaar bezig geweest, de gebruikelijke afstand die de meeste motoren nodig hebben om de vereiste 50.000 kilometer te rijden, om deze duurtest af te ronden. En die komen in nagenoeg alle gevallen niet zonder geplande tussenstops op de klok. Met name die stops moeten aan het licht brengen of een motorfiets nog niet helemaal is doorontwikkeld. Welke updates voert een fabrikant tijdens de testafstand door? En in het ergste geval: waarom blijft een motorfiets staan – kortstondig of voor langere tijd?
Ook al worden productieprocessen steeds uitgekiender, worden toleranties kleiner en de kwaliteit van motorfietsen hoger, kleine en grotere problemen zullen altijd blijven bestaan. Zo hadden we nog niet zo lang geleden tot twee keer toe te maken met motorische schade met een Triumph Street Triple RS-duurtestmachine. En ook met onze KTM 790 Duke-duurtestmachine, waarvan je binnenkort trouwens het eindverslag leest, ging niet alles van een leien dakje, alhoewel deze Oostenrijker ons nooit heeft laten staan. Zo verging het vele duurtestmotoren in onze stal. Zo veel rijders, zo veel routes – een dienstbaar leven als kilometerknecht.
Goed, zoveel vooraf, over naar de Harley. De Heritage Classic 114 kwam op 16 juni 2018 in duurtestdienst en laten we eerlijk zijn: niet iedereen was daar even enthousiast over. Het aantal redacteuren dat zich voor de volle honderd procent kan vinden in de gemoedelijk rijstijl waarmee Harley als deze bij voorkeur gereden wil worden, is op de vingers van een hand te tellen. De meesten van ons geven de voorkeur aan een wat meer dynamische manier van voortbewegen. Maar, en ook hierover kunnen we eerlijk zijn, de Harley was onder onze hoede ook overwegend op dynamische wijze onderweg. Over de gehele testafstand heeft de duurtest-Heritage drie sets originele remblokken en een extra testsetje voor gebruikt, terwijl het originele setje achterremblokken de gehele testafstand van 50.000 kilometer heeft doorstaan. Afgaand op de service-ervaring van Harley-Davidson zelf is het onder Heritage-rijders normaal gesproken precies andersom. Wat maar weer eens onderstreept dat we de dikke twin niet bepaald hebben ontzien.
Daarmee komen we weer terug bij de eigenlijke duurtest en naar de feiten. Bladerend door het logboek spreekt de lijst aan defecten een duidelijke taal: lichte roestvorming bij de uitlaatdemper, de koppeling hapt wel eens, een keer niet kunnen starten, nieuwe software voor het dashboard en er moest een achterlichtje vervangen worden. Kortom, een schandaal. Een ondraaglijk schandaal zelfs. En wel voor de auteur van dit artikel. Voor de duidelijkheid: dat is helemaal niets. Dat was allemaal voor de 33.000 kilometer. Daarna trilde er nog een keer een remlichtje kapot – de achilleshiel van de Harley. En dat was het. Tip voor eigenaren van een Heritage Classic: leun lekker achterover, wees blij met je motorfiets en neem voor het geval dat een extra lampje mee (bestelnummer 68167-04).
In feite is daarmee alles wel gezegd. Wat voor de auteur een beetje zoeken naar woorden is, is niets meer of minder dan een dikke pluim voor Harley. Wat betrouwbaarheid betreft vallen de 50.000 testkilometers niet beter af te ronden. Echt geweldig. Maar hoe is het met het inwendige gesteld als er verder weinig bijzonderheden te melden vallen over het rijden over secundaire wegen en snelwegen?
Nou, ook wat dat betreft blijkt de Heritage Classic bijzonder betrouwbaar. De oliepomp, bijvoorbeeld, heeft lichte gebruikssporen, maar dat heeft verder geen enkele invloed op de werking er van. Gaan we door naar de nokkenassen: alsof ze zo uit de schappen in Milwaukee afkomstig zijn. Geen enkel gebruiksspoortje te bespeuren. En dat geldt voor nog veel meer onderdelen. De versnellingsbak? Puntgaaf. De krukas? In topconditie. De balansassen? Als nieuw. Vaak wordt er aan het begin van een duurtest gespeculeerd of een motorblok na demontage zo weer in elkaar kan worden gezet. Bij deze Harley is dat voor bijna de volle honderd procent het geval. Verse pakkingen en gaan maar weer!
Bijna dan, de koppelings-frictieplaten, in twee verschillende diktes gebruikt, zijn niet meer al te fris. De dikste van de twee in de koppelingskorf zit tegen de slijtagelimiet aan en zou vervangen moet worden als het blok weer in elkaar wordt gezet. Maar de Harley daarom verwijten maken? Zeker niet, per slot van rekening heeft de koppeling het vette koppel van de Amerikaanse V-twin de gehele testafstand zonder klagen verdragen. Over de koppeling gesproken: in het logboek komen koppeling en versnellingsbak wel regelmatig voorbij. De doseerbaarheid is niet de sterkste kant, de bak vraagt met name bij koude motor veel kracht en de neutraalstand is vaak onvindbaar. Niet geweldig, maar ook geen punt van zorg in de duurtestbeoordeling.
Toch is er op een aantal punten wel puntaftrek. Aangezien Harley-Davidson geen slijtagemaat voor de cilinders en de zuigers opgeeft, telt alleen de speling tussen beide onderdelen. In het meest ideale geval ligt dat tussen 0,06 en 0,09 millimeter. Voor een van beide cilinders van onze duurtestmachine klopt dat precies, de speling zit precies aan de bovenste grens van deze waarde, waarbij er nog lucht naar boven is tot aan de opgegeven slijtagemaat voor de speling van 0,104 millimeter. Bij de andere cilinder bedraagt de speling 0,110 millimeter. Dat is dus niet alleen buiten de ideale waarde, maar ook net boven de door Harley gehanteerde slijtagelimiet. Ook al gaat het dus om een flinterdunne zesduizendste van een millimeter, er boven is er boven.
Daarbij mag echter niet het oog worden verloren dat de dikke V-twin tot aan het einde van de duurtest als een zonnetje is blijven lopen. Het blok pulseerde nog net zo rustig en kalm door het toerenbereik als bij het begin van de test. Aangezien er praktisch geen olieverbruik meetbaar was tijdens de test en ook de afsluitende vermogensmeting prima was, wordt deze kleine onvolkomenheid het motorblok niet al te zwaar aangerekend. Als het blok niet in gedemonteerde staat op de werkbank had gelegen, was er bovendien geen enkele reden geweest om de speling te onderzoeken. Het blok heeft zonder tegensputteren de ene na de andere verbrandingsklap gegeven en is de 50.000-km-grens met opgeheven hoofd gepasseerd. Mooier nog: in ons duurtestklassement eindigt de Amerikaan zelfs op een gedeelde eerste plaats met de Yamaha MT-07! Die laatste trekt weliswaar een lange neus naar de Harley als het om de kosten per kilometer gaat – de Heritage Classic is wat dat betreft zeker niet het voordeligst -, maar het beduidend lagere waardeverlies, het uitblijven van panne en de overwegend uitstekende staat van het motorblok zorgen er toch voor dat de Harley deze topnotering heeft bereikt.
Aan het begin van deze duurtest verkondigde ondergetekende nog gekscherend dat hij de Heritage Classic 114 de liefde zou verklaren, welnu: lieve Harley, mijn hart is weliswaar niet volledig het jouwe, maar jouw vlekkeloze optreden en je robuuste karakter hebben een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Je staat volledig terecht op de eerste plek!
