Column Sebastiaan Labrie 08-2009
Mijn vader was tijdens mijn jeugd iemand waar mijn vrienden ontzag voor hadden, net zoals ikzelf. Hij kon een wenkbrauw optrekken en je strak aankijken zonder een woord te zeggen, als hij het met bepaald gedrag niet eens was. Geen haar op je hoofd die dan nog overwoog om door te gaan. Het grappige is dat hij echter nooit echt boos werd. Maar hij had wel een vlijmscherpe tong en kon je tegenover je vrienden enorm te kakken zetten. Alleen de dreiging al dat als hij kwaad zou worden, hemel en aarde dan zouden schudden, was al voldoende. Gelukkig was het daarnaast ook een zeer aimabele man met een groot gevoel voor humor, anders was mijn jeugd een stuk donkerder geweest. Vandaag de dag is pa rond de zeventig en heeft hij de pech dat zijn lijf al redelijk wat slijtage vertoont. Vroeger een beresterke vent, tegenwoordig iemand die met beide handen een trapleuning vastpakt om zich zelf naar beneden of boven te begeleiden. Het is vooral het gevolg van z’n kwakkelende benen. Hij is niet invalide, maar de Avondvierdaagse behoort niet meer tot de mogelijkheden. Hij staat gewoon niet meer zo stevig. Aangezien hij een BMW R1100RT rijdt, toch een slordige 250 kilo tussen de benen, begon ik me zorgen te maken over zijn veiligheid. Nu is mijn vader een goed chauffeur en hij heeft geen enkel probleem met rijden zelf, maar optrekken en afremmen tot stilstand werd een beetje een ding. Stel je voor dat hij zijn voet net fout neerplant, misschien kukelt hij dan wel om. Dit was een groeiende angst van pa en zoiets beïnvloedt toch je rijstijl. Uiteindelijk zit je zonder vertrouwen op een motor en zodoende moest er voor het eerst in mijn leven een ander soort vader-zoon-gesprek plaats gaan vinden. "Pa, ik wil niet meer dat je motor rijdt, want het wordt te link. Niet alleen voor jou, maar ook voor andere weggebruikers, dus ik wil je verbieden om verder te rijden. Het is namelijk niet meer verantwoord". Vooral het woord verbieden voelde wat gek om te gaan zeggen. Pa en ik gaan zeer goed met elkaar door de bocht, waardoor ik me er niet enorm druk over maakte, maar toch. Ik weet nog zeer goed hoe mijn vader zijn vader verbood om nog verder te rijden. Hij werd praktisch onterft en dat terwijl mijn opa in zijn laatste mobiele maanden meerdere auto’s rond bomen en lantaarnpalen had gevouwen, met gelukkig slechts blikschade als gevolg. Maar tegen beter weten in, voelde mijn opa zich verneukt en in zijn mannelijkheid aangetast. Daarbij moet je dan ook accepteren dat je een echte oude man aan het worden bent en dat vindt niemand leuk.Aan de andere kant is het voor de zoon ook een mijlpaalmoment. Het gezinshoofd moet inzien dat hij fysiek zijn beste tijd gehad heeft en dat hij het stokje moet overgeven. Ja, het is misschien wat dramatisch gesteld allemaal, zeker gezien het feit dat ik al bijna twintig jaar niet meer bij mijn ouders woon, inmiddels 37 ben en er geen ‘familia patriaspositie’ van senior over te nemen valt, maar zo’n kijk geeft wel extra kleur aan m’n leven. Het voegt wat intensiteit aan je dagelijkse gang toe.Goed, ik had besloten hem mee te nemen naar een leuk restaurant bij mij in de buurt, dat wordt beheerd door een goede vriendin van mij. Ik zou ‘m eerst even goed in de watten leggen als doekje voor het bloeden en hem dan ‘mano a mano’ duidelijk maken wat er op mijn hart lag. Rot voor hem, maar ik had er wel zin. Ik belde hem op voor een afspraak: "Labrie, wat doe je zaterdag?" "Shoppen voor een nieuwe Burgman 650 Executive, want ik voel me niet meer comfortabel op de 1100. Wil je hem overnemen?", klonk het droogjes. "Euh, is goed, pap." ‘’En bel je moeder eens wat vaker, jongen. Vindt zij ook leuk." "OK, pap, doe ik."[Streamer]VOOR HET EERST IN MIJN LEVEN MOEST ER EEN ANDER SOORT VADER-ZOON-GESPREK PLAATSVINDEN
