Column Maarten Siffels MP 13-2007
Begin vorige lente kwam ik Henk tegen. Dat gebeurt zo eens in de tien jaar. Hij had weer een motor gekocht, vertelde hij.En dat vond ik leuk. Henk en ik waren goed bevriend op de middelbare school. Hij was toentertijd zo’n beetje mijn peetvader op motorgebied. Veel samen gereden, nog met de motor zes weken naar Griekenland geweest, maar daarna uit elkaar gegroeid. En zelfs ruzie gekregen, geloof ik, zonder dat ik me herinner waarom.Henk had een Ducati Monster gekocht. Een duizend! Ik was geïmponeerd, maar ook verbaasd. Tijdens onze vorige eens-in-de-tien-jaar-ontmoeting had hij me nog bezworen nooit meer een gashendel aan te raken. Klopt, bevestigde Henk, maar er was intussen veel gebeurd. We moesten eens een stukje gaan rijden, dan kon hij er me bij de koffie alles over vertellen.
We spraken dus af om half negen bij een wegrestaurant langs de A2, om van daaruit een rondje België te doen. Henks Monster bleek er een van de heftige soort. Voorzien van divers carbon en fraaie Termignoni’s, waar je liever niet te lang achter rijdt in verband met je oren. Nu was dat ook niet nodig. Ken je die bocht naar rechts op de rondweg Eindhoven, die helemaal doordraait en uiteindelijk onder zichzelf door gaat? Daar was ik Henk de eerste keer kwijt. En de tweede keer bij de volgende bocht. En dat lag niet aan mij, ontdekte ik nadat ik me had laten terugzakken. Bij iedere bocht sloeg bij Henk acute angst voor hellingshoeken toe. Je zag hem verstijven en in plaats van in te sturen, wanhopig proberen de Duc rechtop te houden. Omdat deze actie zich gemiddeld twee versnellingen te hoog afspeelde, dreef hij onontkoombaar naar de buitenkant van de bocht. Het eerste uur werd hij in rechterbochten twee keer bijna door een tegenligger geschept.
We gingen vroeg koffie drinken; we waren er beiden aan toe. Bij de koffie besloot ik een motorrijderstaboe te doorbreken en Henks rijstijl ter sprake te brengen. Was allemaal te verklaren, volgens Henk. Bij het tunen van zijn Monster was de achterband op de vermogensbank vierkant afgesleten. Insturen ging nu heel moeizaam, vandaar.
We besloten het verder rustig aan te doen. ’s Middags bij de thee probeerde ik hem over te halen eens een VRO-cursus te volgen. Dan kon hij zijn Monster op een echt circuit de sporen geven! En van een ervaren leraar is het altijd makkelijker om iets aan te nemen dan van een bekende, ook al zie je die maar eens in de tien jaar.
Een paar maanden later: ineens Henk aan de telefoon. Hij had een cursus gedaan, was verreweg de snelste van zijn groep geweest en nu leek het hem leuk om eens een weekendje met een groepsreis mee te gaan. Ik had daar zo enthousiast over verteld.
Alles werd geregeld en eind september vertrokken we voor een lang weekend aan de Moezel. Henks rijstijl was weinig veranderd, nieuwe achterband ten spijt. Hoogstens kwam hij op de rechte stukken wat harder voorbij blazen. Maar iedere bocht bleef een verzoeking. Ook bleek Henk een moeilijke eter. Als gevolg van diverse zeldzame aandoeningen volgde hij een dieet, dat er vooral op neer kwam dat hij een heleboel dingen niet kon eten. Helaas was hij vergeten het hotel daarvan op de hoogte te stellen.
Hij had ook nu weer iets onder de leden, vertrouwde hij me toe, maar dat viel in het niet bij zijn ziektegeschiedenis van de afgelopen jaren! Dit bleek Henks lievelingsonderwerp. Het enige eigenlijk, schoolvoorbeeld van een hypochonder. ’s Avonds groef ik in mijn geheugen naar herinneringen van vroeger. Eigenwijs was hij geweest, een eigenheimer. Maar ook erg slim en zeker geen op zichzelf gerichte zeurpiet.
Op de tweede dag van de toer viel het op dat de andere leden van groep met een boog om Henk begonnen heen te lopen. Ziekte-moe waarschijnlijk. Rond etenstijd vertrok hij naar zijn kamer. Niet lekker. De volgende ochtend deelde hij bij het ontbijt mee direct naar huis te gaan. Hij voelde zich niet goed. Ik keek hem na toen hij met de Duc de straat uit reed, richting snelste weg naar huis. Dag Henk, tot over tien jaar…
Plaats hier uw tekst
