Eerste Test Yamaha Tracer 700
Lepel het levendige blok dat vanaf zijn introductie in 2014 (MT-07) alleen maar lof oogstte, in een allround, toergericht rijwielgedeelte, en je hebt een succesnummer in handen. Soms, zoals het geval bij Yamaha’s Tracer 700, kan het leven zo heerlijk simpel zijn. Voor 2020 hebben de Japanners hun middenklasser flink op de schop genomen, maar toch niet ten koste van zijn frivole karakter?
Hij was in 2016 het laatste model dat op basis van het MT-07-platform werd gepresenteerd, en nu is hij de eerste in rij die het Euro5-tijdperk in rijdt. Sports Tourer noemt Yamaha het concept zelf, een typering die in optisch opzicht in ieder geval absoluut hout snijdt. De scherpe gelaatstrekken van de eerste generatie zijn namelijk volledig verdwenen, daarvoor in de plaats een compleet nieuwe styling, die bijna R1-trekjes vertoont. Een constatering die natuurlijk vooral op het conto van de opvallende priemende koplampen onderin de voorkuip komt. Daarboven vind je een paar scherp gelijnde wenkbrauwen, die als positielichten fungeren. De zijdelen zijn eveneens wat minder hoekig gesneden, met als resultaat een 2020 Tracer 700 die veel meer gestroomlijnd oogt, ranker ook. Of sportief zo je wilt, wat overigens ook exact de bedoeling van het designteam was. Met voor en achter 17 inch wielen is de twin immers een honderd procent straatgeoriënteerde motorfiets. Voor wie wel eens een uitstapje op het onverhard wenst te maken, is er sinds afgelopen jaar de Ténéré 700 en nu leek het Yamaha wel handig om de karakters van beide machines heel duidelijk van een passende ‘verpakking’ te voorzien. Het moet gezegd worden, daar zijn ze met vlag en wimpel in geslaagd, optisch laat de nieuwe Tracer er immers geen misverstand over bestaan over hoe hij het liefst gereden wordt.
Daarvoor komt hij motorisch gezien ook goed beslagen ten ijs. De ‘crossplane’ paralleltwin met 270° krukas (tot CP2 gedoopt door Yamaha), die zoals gezegd alweer in 2014 zijn debuut maakte in de MT-07, schaart zich met zijn 689 cc en maximale 75 pk weliswaar in de (lagere) middenklasse, maar deze twin is hét bewijs dat klinische cijfers soms niet het hele verhaal vertellen. Het levendige blok is sterk van onderuit, karaktervol en nooit heb je het idee vermogen tekort te komen. De obligate Euro 5-update was overigens heel overzichtelijk: aangepaste mapping en ontstekingstijdstippen, evenals een gemodificeerd in- en uitlaattraject (de katalysator zit nu duidelijk zichtbaar direct voor het blok) en dat was het feitelijk wel. Onder de streep geeft het Euro 5-blok zowel één pk’tje als één newtonmeter koppel toe op zijn voorganger (74 t.o.v. 75 pk, 67 t.o.v. 68 newtonmeter). Om het sportieve karakter nog iets verder aan te dikken, kreeg de nieuwe Tracer ook een twee tanden groter achtertandwiel, evenals een licht aangepaste spatiëring van de zesbak. De Euro 5-update bracht overigens een additionele 1,5 kilo met zich mee, maar dat werd weer teruggewonnen op de nieuwe ledverlichting voor, een andere accu en het aangepaste kuipwerk. Ook de nieuwe legt dus weer rijklaar een heel bescheiden 196 kilo in de weegschaal. Netjes!
Daarnaast mocht ook de vering zich op een flinke oppepper verheugen. Tot nu toe viel er niets aan de Ø 41 mm telescoopvoorvork te finetunen, de nieuwe Tracer kreeg echter een cartridge-voorvork waarvan zowel de veervoorspanning als uitgaande demping kan worden aangepast. De achterschokbreker kent overigens dezelfde instelmogelijkheden, waar voorheen slechts de veervoorspanning kon worden aangepast. Dat laatste gaat trouwens niet heel erg eenvoudig. Een haaksleutel wordt weliswaar meegeleverd in het boordgereedschapssetje, maar door de beperkte ruimte is het verstellen een nogal omslachtige bedoening. Een eenvoudige stelknop was heel wat praktischer geweest.
Naast de technische en optische updates, werden ook de ergonomie en uitrusting van de allrounder aangepakt. Een 34 mm breder stuur en iets dikker zadel (10 mm, zithoogte nu 835 mm) zorgen voor enerzijds een beter gevoel van controle en anderzijds voor een iets comfortabeler zit, die overigens nog altijd gewoon altijd prettig actief is.
Ook in het zadel zijn de verschillen met het huidige model onmiskenbaar, met name door het nieuwe dashboard. Geen TFT-scherm, maar een negatief LCD-variant, die een heel stuk moderner oogt dan de huidige variant. Zit ook nog mooier in de voorkuip geïntegreerd en is bovendien nu vanaf het stuur te bedienen. Aan weerskanten van het nieuwe dashboard zit trouwens een speciaal slot voor de optionele USB- en/of 12V-aansluiting, die zich heel simpel middels een stekker in de kabelboom laat prikken. Heel praktisch. Hetzelfde geldt voor het nieuwe ruitje, dat zich – ook tijdens het rijden – heel makkelijk met één hand over 65 mm in hoogte laat verstellen.
En dan rest er eigenlijk nog één ding om het update-lijstje compleet te maken en dat betreft het schoeisel: standaard staat de nieuwe Tracer 700 namelijk op Michelin Pilot Road 4’s.
Waar in Nederland de ene storm de andere lijkt af te lossen, is het op Tenerife, waar de jongste Yamaha-telg zijn vuurdoop ondergaat, heel wat aangenamer. De temperatuur op het vulkanische eiland belooft vandaag op te lopen tot net boven de twintig graden, prima. Nog beter: het wegennet op dit Canarische Eiland grenst qua asfaltkwaliteit en bochtenvariatie aan de perfectie. Yamaha heeft er een heerlijke 240 kilometer lange testroute uitgezet.
Voor we op weg gaan activeer ik eerst nog even Yamaha’s MyRidea-app. De Tracer heeft overigens geen bluetooth-connectiviteit, het betreft een autonome app waarmee je je routes kunt tracken en deze vervolgens met andere rijders kunt delen op een online Yamaha-platform. Daarbij houdt de app allerlei statistieken bij, voor liefhebbers van cijfertjes dus een leuk extraatje.
Afijn, tijd om rustig even de laatste slaap uit de ogen te rijden is er bepaald niet. Binnen een kilometer na het verlaten van Buenavista del Norte duikt een klein weggetje in ontelbare bochten het grillige berglandschap van West-Tenerife in. Rechte stukken van meer dan veertig meter bestaan niet en via tal van uiterst krappe bochten wint de weg aan hoogte. Een speelparadijs waar de Tracer 700 helemaal in zijn element is. Enerzijds door het lage gewicht en het uitgebalanceerde rijwielgedeelte, waardoor de machine zich heel makkelijk door zelfs de meest krappe haarspelden wurmt. Anderzijds door het blok. Houd de twin boven de drieduizend toeren, daaronder gebeurt er niet heel veel, en hij trekt met opmerkelijk veel spierballenvertoon door zijn toerenbereik. Nogmaals, 68 newtonmeter en 74 pk zijn geen waarden waar je steil van achterover slaat, maar de manier waarop beide gemobiliseerd worden, is niets minder dan opmerkelijk. Beide zijn ruim voldoende voor een energieke, en ja, ook sportieve rit. Waarbij de lichte kriebels bij zo’n zesduizend toeren alleen maar bijdragen aan het overall frivole karakter van de twin. Wat een heerlijk aggregaat blijft dit toch. In de echt krappe bochten is het soms zelfs zaak om terug te gaan naar de (erg korte) eerste versnelling. Vervolgens het gas erop, de bijzonder strak en soepel schakelende bak een tikje naar z’n twee geven, en verderrr…
De rijstijl die er op na wordt gehouden is op z’n zachtst gezegd sportief, en dan merk je wel dat de basisafstelling van het rijwielgedeelte meer richting toeren neigt. De voorvork bijvoorbeeld, kreeg onder meer lichtere veren wat door de verbeterde demping zou worden gecompenseerd. Dat is deels weliswaar ook het geval, maar wanneer je de prima aangrijpende, goed te doseren remmen flink inknijpt, gaat de voorvork nog altijd diep door de knieën. Bovendien mis je een remkoppelbegrenzer (anti-hop) wanneer het mes echt tussen de tanden gaat. Een stempelend achterwiel verstoort af en toe net het juiste instuurmoment, iets dat ondervangen kan worden door of pas bij lagere toerentallen terug te schakelen, of tussengas te geven. Een beetje lompe rijstijl is aan de Tracer 700 duidelijk niet besteed, hoe vloeiender je rijdt, hoe sneller het gaat. Ongeacht of het dan langzame of snelle bochten betreft, de machine blijft strak op lijn, stabiel en laat zich ook nog heel handzaam bijremmen en/of corrigeren mocht daartoe de noodzaak zijn. Wat dat betreft laat de twin, zelfs met behoorlijk comfortabel afgestelde vering, snelheden toe die het beoogde inzetgebied ver overstijgen. Dat is op Tenerife al het geval, en in Nederland, waar we het helaas bochtentechnisch gezien met duidelijk minder moeten stellen, is dat zeker zo.
In een onafgebroken stroom aan onderhoudende bochten gaat het zo door richting de 3.718 meter hoge Teide, de hoogste vulkaan van het eiland. De wegen worden breder, de bochten wijder, de snelheid hoger. Het ruitje gaat in de hoogste stand, dan buldert het echter iets in de helm, zonder hinderlijke turbulentie overigens. De laagste stand past me beter, ook dan is de bescherming uitstekend. Hinderlijk is daarentegen de tankmeter. Deze laat zich, zoals bij wel meer Yamaha’s, niet van een heel erg nauwkeurige kant zien. Al na 130 kilometer zijn vijf van de zes blokjes verdwenen, terwijl er in theorie nog voor ruim 260 kilometer aan plofsap in de 17-liter-tank zou moeten zitten. De route zelf rijden we ook probleemloos op één tankvulling, de tankmeter als pessimistisch bestempelen, is zo’n beetje het understatement van het jaar!
Dat is een van de weinige rimpels in de vijver van de nieuwe Tracer 700. Kleine dingetjes zullen er altijd blijven, zo was een instelbaar koppelingshendel best prettig geweest, net als de al genoemde anti-hop functie en stelknop voor de veervoorspanning achter. Zaken die evenwel dan ook een weerslag hebben op de prijs, die nu met € 9.999,- (België € 8.599,-) ronduit aantrekkelijk genoemd mag worden. Want daarvoor koop je niet alleen een complete, veelzijdige en fraai afgewerkte motorfiets, maar bovenal eentje die je weet te raken. Het hoofd wil wat, maar het hart natuurlijk ook!
