MotoGP-2019 voorbeschouwing
Al sinds 2007 zijn Qatar en Valencia de vaste ijkpunten als start en eind van het MotoGP-seizoen. Anno 2019 lijken het echter ook de enige zekerheden te zijn in een klasse die weliswaar drie jaar achter elkaar dezelfde coureur de titel zag opeisen, maar waarin de onderlinge krachtsverschillen kleiner zijn dan ooit. Aan de vooravond van de seizoensopener onder het kunstlicht van Doha werpt MotoPlus stellingen op. Wordt 2019 onvoorstelbaar of onverwacht voorspelbaar?
STELLING 1: In 2019 zien we meer winnende fabrikanten
Het zou zeer verrassen als we na twee seizoenen met drie winnende fabrieken in 2019 niet een kwartet vierende fabrikanten zouden zien. Honda veroverde de laatste drie seizoenen de constructeurstitel en zag vanaf 2011 alleen Yamaha in 2015 die in Japan uiterst belangrijke prijs pakken. De sterke punten van de Honda waren in 2018 – een jaar waarin Marc Marquez en Cal Crutchlow samen tien grand prix-overwinningen scoorden – de uitstekende stabiliteit bij remmen, de stabiele voorkant en de verbeterde topsnelheid. Maar ook belastten Marquez en Crutchlow de voorkant van de RC213V extreem, waardoor de regerende wereldkampioen bijvoorbeeld in zeventien droge races negen keer tot de hardste voorband veroordeeld was. Een vergelijk: Ducati’s Andrea Dovizioso gebruikte die optie vijf keer, de Yamaha-coureurs Valentino Rossi en Maverick Viñales respectievelijk twee en drie keer. Daarom werkte Marquez tijdens de testen onder meer aan het verbeteren van de voorkant, met de intentie om ook te kunnen vertrouwen op een zachtere compound die, in ieder geval in theorie, in de openingsfase van races tot minder voorzichtigheid zou dwingen. Tijdens de Qatar-test toonden echter Crutchlow en ook Honda-nieuweling Jorge Lorenzo zich allesbehalve happy met de voorzijde van de RCV. Maar dat de volgens Marquez en Crutchlow verbeterde Honda goed is voor overwinningen, lijdt geen twijfel.
Tijdens de testen zong het rond: de Ducati is de beste machine van het veld, een uitspraak waarmee je eind 2013 de lachers op je hand had gekregen. Nog steeds blijft de overstuurneiging in de bochten de achilleshiel van de Desmosedici, maar Andrea Dovizioso en Danilo Petrucci hoefden zich in Valencia, Jerez, Sepang en Doha niet door een oerwoud van nieuwe onderdelen heen te werken. Vorig jaar wonnen Dovizioso en toenmalig teammaat Lorenzo samen zeven races, en met verdere evolutie zouden Ducati’s eeuwig innoverende specialisten onder leiding van Gigi Dall ‘Igna zo maar voor de eerste constructeurstitel sinds het legendarische kampioensjaar 2007 kunnen gaan.
Tot de twee na laatste grand prix van 2018 leek het alsof Yamaha voor het eerst sinds 2003 zonder overwinning zou blijven. Een te lichte krukas, gebrek aan tractie en mechanische grip, een teveel aan wheelspin en daardoor te snel slijtende banden en elektronicasettings die verbetering behoefden typeerden de 2018-M1. Dankzij Maverick Viñales’overwinning in Australië werd een buitengewoon teleurstellend seizoen met slechts dertien podiums verdeeld over Rossi, Viñales en Johann Zarco nog enigszins goed afgesloten. MotoGP Project Leader Kouji Tsuya, de man van het opmerkelijke excuus in Oostenrijk, kon echter vertrekken. De testen in Maleisië en Qatar gaven geen eenduidig beeld te zien. Wel toonde Viñales zich snel en constant in Sepang en Doha, maar ondanks een verbeterd gedrag bij het remmen, bleef de Spanjaard kritisch over de acceleratie en de ‘edge grip’. Pas op de slotdag in Qatar klonk Rossi tevredener, maar hij voegde een gebrek aan topsnelheid aan het lijstje met minpunten toe. Aan de nieuwe testrijder Jonas Folger de taak om gedurende het seizoen het vuile werk op te knappen voor Rossi, Viñales en ook Franco Morbidelli.
En wie dan die vierde fabrikant is? Uiteraard Suzuki, de misschien wel beste stuurfiets van het veld De GSX-RR heeft volgens de razendsnelle en zeer constante Alex Rins een verbeterde remstabiliteit en een hogere topsnelheid, terwijl ook op elektronicagebied progressie is geboekt. De negen podiums van 2018 voor Rins en de vertrokken Andrea Iannone zorgden er wel voor dat de ‘concessions’, de test- en ontwikkelingsvoordelen, vervielen. Niemand die er bij Suzuki erg rouwig om lijkt te zijn. Voor het eerst sinds 2008 stonden twee Suzuki-coureurs op het podium. Rins, de nummer 5 van vorig jaar, barst van het vertrouwen en is klaar voor Suzuki’s eerste overwinning sinds Silverstone 2016 binnen brengt. Misschien al wel in Qatar.
STELLING 2: De kleintjes krijgen het moeilijker
Als de eerste voortekenen niet bedriegen, klopt dit niet. Oké, bij KTM moet de snelheid vooral van Pol Espargaro komen, omdat de gehypete Johann Zarco nog worstelt met het agressieve karakter van de RC16. Aan dadendrang van de Oostenrijkers zal het niet liggen. Die bewijsdwang zorgt er voor dat Espargaro tijdens de test in Sepang door de bomen bijna het bos niet meer zag, omdat hij telkens nieuwe spullen kreeg. Vooral Espargaro’s achtste tijd in Qatar gaf hoop. De KTM is sterk de hoek in, maar het agressieve motorkarakter en de overstuurneigingen bij acceleratie maken de machine een handvol. Met het Red Bull Tech3 KTM voorziet de fabriek een extra team van identiek materiaal. Drie van de KTM-rijders hebben een Yamaha-verleden en de komst van Honda-icoon Dani Pedrosa als testrijder naast Mika Kallio moet de ontwikkeling verder kunnen stuwen.
Aleix Espargaro erkende dat de 2018-Aprilia een achteruitgang was gebleken ten opzichte van 2017. De balans van de nieuwe RS-GP, met het verder naar voren brengen van het zwaartepunt, leidde er toe dat de voorband nu wél meer belast wordt. Op dag 2 in Qatar zorgden Aleix en jongere broer Pol er voor dat alle zes MotoGP-fabrikanten in de top 10 vertegenwoordigd waren. Dankzij de komst van voormalig Ferrari F1 Sport Director Massimo Rivola als Aprilia Racing CEO heeft Romano Albesiano meer tijd om zich vooral met de technische ontwikkeling bezig te houden. Met Bradley Smith als testrijder geeft Aprilia aan dat men niet voor het vierde jaar op rij de minst presterende fabrikant wil zijn. En oh ja! Andrea Iannone zit dit jaar ook op een Aprilia, alweer zijn derde merk in vijf seizoenen. Als hij bij de les is (en blijft…) kan de Italiaan het Aleix lastig maken.
STELLING 3: De banden gaan een minder prominente rol spelen
Weinig kans. Afgelopen seizoen werd gekenmerkt door races waarin ’tyre management’ tot een soort kunstvorm werd verheven. De versimpelde uniforme elektronica, geïntroduceerd in 2016, biedt minder mogelijkheden om van begin tot eind het maximale uit het beschikbare rubber te halen. In Sepang introduceerde Michelin een nieuwe medium/hard voorband en twee nieuwe softe en medium achterbanden voor meer grip en constante ronden. Michelins inzet is om met alle drie compounds een competitief pakket aan te kunnen bieden. Marc Marquez bewees met alle variaties te kunnen winnen, waarbij hij vier van zijn negen zeges behaalde op softe compound-achterbanden. Ook Andrea Dovizioso reed met drie verschillende compounds naar zijn drie ‘droge’ overwinningen, terwijl Jorge Lorenzo zijn drietal Ducati-triomfen behaalde met softe banden. En met zes finishes met minder dan 0,7 tussen de winnaar en de tweede finisher en met slechts 6,4 seconden tussen Lorenzo en tweede man Doviozo als grootste winstmarge in Mugello is het belang van het zuinig zijn op de banden nog maar eens onderstreept.
STELLING 4: De vier rookies vormen een spannender kwartet dan de nieuwelingen van 2018.
Dat zeker! Franco Morbidelli werd vorig jaar als verwacht ‘rookie of the year’, met Hafizh Syahrin op maar vier punten achter hem. Xavier Simeon en de puntloos gebleven Tom Lüthi slaagden er echter niet in om aan te tonen dat ze in de klasse thuishoorden. Met Moto2-wereldkampioen Francesco ‘Pecco’ Bagnaia, voormalig Moto3-wereldkampioen Joan Mir, Miguel Oliveira, vice-kampioen in de Moto3 en Moto2 en zelfs Fabio Quartararo, tiende in de Moto2, is de nieuwe generatie definitief opgestaan. Bagnaia, Mir en Quartararo waren nog niet eens geboren toen Valentino Rossi in 1996 zijn eerste 125 cc-grand prix won. Bagnaia was op de Alma Pramac Ducati GP17 zeer sterk in Sepang, Suzuki’s Mir was snel én constant in Sepang én Doha en Quartararo was de verrassing van de laatste wintertest. De pas 19-jarige Fransman van het Petronas Yamaha SRT verraste niet alleen met een tweede tijd, maar ook met een sterke ‘long run’. Op de Tech3 KTM heeft Oliveira wat meer tijd nodig, maar teamgenoot Syahrin heeft hij volledig in de schaduw gezet.
STELLING 5: De beslissing in de strijd om de wereldtitel valt later dan in Japan
Iets met wens, vader en een gedachte. Maar toch: hoewel Marc Marquez in vijf seizoenen al drie maal in Motogi de MotoGP-wereldtitel naar zich toetrok, lijkt de concurrentie van de vijfvoudig MotoGP-wereldkampioen weer sterker geworden. Bovendien verwacht Marquez dat hij pas in Amerika weer volledig gezond is; de schade aan zijn begin december geopereerde schouder bleek veel groter dan verwacht. In Qatar draaide hij al weer 144 ronden, meer dan bijvoorbeeld Rossi en Rins (136), Dovizioso (132) en Crutchlow (118). Maar Dovizioso bekommerde zich niet om één snelle ronde en straalde vertrouwen uit. De Italiaan ging vorig jaar in de eerste zeven races met lege handen naar huis, iets wat hij zich niet weer kan veroorloven. Met de gegroeide Danilo Petrucci als medewerkende teamgenoot reed Dovi racesimulaties in Sepang en Qatar, een bewijs dat Ducati met vereende krachten sterker verwacht te worden. Bij zijn comeback in Qatar bewees Repsol/Honda’s nieuwe aanwinst Jorge Lorenzo snel te zijn over één ronde, maar langere runs bespaarde Lorenzo zijn nog herstellende pols. Ook Crutchlow is nog niet geheel fit, en voelt zich bovendien nog niet thuis op de Honda. Het Monster Energy Yamaha Team met Rossi en Viñales lijkt er beter voor te staan dan vorig jaar – Viñales zei dat de 2019-M1 voor hem de beste Yamaha tot nu toe was. Voor de 40-jarige Rossi, begint aan de vooravond van zijn 24e grand prix-seizoen de tijd verder te dringen. Rossi’s vorm in de laatste races van 2018 en zijn niet aflatende wedstrijdmentaliteit maken dat zijn naam altijd genoemd zal worden in het rijtje kanshebbers – een favoriet is hij echter niet. Wil de ook pas 23-jarige Alex Rins een titelkanshebber worden, dan zal hij mentaal moeten omgaan met die nieuwe status. De zelfverzekerde houding die de Spanjaard toonde in Maleisië en Qatar maar ook in de tweede helft van het vorig seizoen doen echter vermoeden dat Rins ook psychisch sterker is dan ooit. Een ‘dark horse’ zijn Rins en Suzuki niet langer.
Outsiders zijn er echter nog meer dan genoeg. Jack Miller beschikt over een Ducati GP19, Franco Morbidelli zit op de nieuwste Yamaha M1, Joan Mir op een 2019-fabrieks-Suzuki en Pecco Bagnaia maakte op de 2018-Ducati al indruk. Een podium in droge omstandigheden lijkt voor Pol Espargaro en zeker voor Johann Zarco ver weg, maar top 5-klasseringen zullen in KTM’s derde MotoGP-seizoen worden gekoesterd. Maar twaalf man binnen een seconde tijdens de test in Sepang en zelfs vijftien binnen één tel in Qatar geven één garantie: saai wordt het MotoGP-seizoen al wéér niet.
