GP Wegrace Valencia, Spanje
Het was een passende afsluiting van een opmerkelijk MotoGP-seizoen. De regen schilderde een ongebruikelijk palet, met een podium zoals dat nog niet eerder was voorgekomen in de MotoGP. Andrea Dovizioso won zijn vierde race van het jaar, Alex Rins werd tweede en Pol Espargaro zette de sluizen van een tranendal open bij KTM door na een bizarre middag KTM’s eerste MotoGP-podium te verdienen. In een crashfest in twee bedrijven bleven wereldkampioen Marc Marquez, Valentino Rossi en ook polesitter Maverick Viñales niet overeind. Drama in het kwadraat.
Ging het seizoen 2017 de geschiedenis in als misschien wel het spannendste MotoGP-seizoen ooit, het spectaculaire, onvoorspelbare en vaak meeslepende 2018 deed er weinig voor onder. Marc Marquez mocht dan al vier wedstrijden voor het eind zijn vijfde MotoGP-wereldtitel hebben veilig gesteld, vijf verschillende winnaars, elf verschillende rijders én vijf fabrikanten tekenden de huidige diversiteit van klasse. In drie wedstrijden finishte de top 3 binnen een seconde en in zeven races zaten er twee tellen tussen de winnaar en de laatste man op het podium. Op dat podium stonden in Valencia voor de eerste keer sinds de Grand Prix van San Marino van 2007 eens geen Honda of Yamaha – en de combinatie Ducati-Suzuki-KTM was nog niet eerder vertoond. Valencia was voor Marc Marquez, Maverick Viñales en Valentino Rossi een ‘House of Horrors’ maar een ‘Paradise City’ voor Andrea Dovizioso, Alex Rins en Pol Espargaro. Vanwege zeer zware regenval en plassen water op de baan stak leider Dovizioso na dertien ronden zijn hand op, waarna de wedstrijdleiding meteen reageerde en de rode vlag uitstak. “We hebben het er in de Safety Commission over gehad dat wij op de baan feedback moeten geven, omdat je op de monitor niet alles ziet”, legde Dovizioso uit na Ducati’s vijftigste MotoGP-zege. Marc Marquez was er toen al tien ronden niet meer bij, nadat hij met een highsider voorover zijn machine was gedoken. Viñales crashte zes ronden later door een elektronisch probleem; twee doorkomsten voordat de racedirectie naar de rode vlag zou grijpen. In die dertien ronden voordat de race werd gestaakt, werden niet minder dan elf van de 24 coureurs van hun machines gegooid. Onder hen ook Pol Espargaro en Michele Pirro. Beiden hervatten echter de race en werden respectievelijk als achtste en dertiende afgevlagd. “De rode vlag was mijn kans, die moest ik pakken”, meende Espargaro later.
Na een oponthoud van zo’n drie kwartier werd de wedstrijd hervat, met de ijzersterke Rins vanaf pole, Dovizioso als tweede op de grid en de vanaf de zestiende plaats gekomen Rossi als derde. Net als in het eerste bedrijf startte Rins furieus, maar na de eerste doorkomst nam Dovizioso het initiatief en vanaf de zevende ronde eiste Rossi de tweede plaats op. Maar in de negende van veertien ronden gooide de Italiaan een mogelijkheid op een eerste podium sinds de Duitse Grand Prix overboord. Het bracht Espargaro op de derde en Pirro op de vierde plaats; beiden op weg naar hun beste MotoGP-resultaat. Terwijl zijn vertrekkende teammaat Jorge Lorenzo naar de twaalfde plaats glibberde, reed Dovizioso soeverein naar zijn zijn eerste MotoGP-podium in Valencia. “Hier winnen is vreemd, maar mooi”, vond Dovizioso. De reden voor de overwinning was een tactische en strategische meesterzet geweest. “Ik had nog een setje nieuwe banden en dat maakte het verschil. In het eerste deel was Valentino beter met remmen en bocht in, bij mij voelde de achterkant door een paar aanpassingen na de tweede start beter. Ik wist na twee ronden dat ik sneller was dan in de eerste race en zij langzamer.”
Met zijn vijfde podium van het seizoen stelde Alex Rins ook de vijfde plaats in de eindstand veilig, voor Johann Zarco. “Voor de rode vlag zag ik op een gegeven moment +4 op Dovi op het pitboard staan. Dat was ongelooflijk”, vond de jongste coureur van het veld. “Nadat het harder begon te regenen, kwamen Dovi en Valentino voorbij. In het tweede deel wilde ik hetzelfde, maar ik had geen nieuwe banden meer.” Met in totaal negen podiums voor Rins en de in Valencia gevallen Andrea Iannone in 2018 mocht Suzuki na een jaar met slechts drie top 5-klasseringen zeer tevreden zijn. Rins keek na zijn indrukwekkende seizoen al vooruit naar volgend jaar. “(Testrijder) Sylvain Guintoli heeft het nieuwe blok al getest en zegt dat het meer vermogen heeft.” Vervolgens wendde Rins zich tot winnaar Dovizioso. “Dus pas volgend jaar maar op.”
Overmand door emoties viel Pol Espargaro na een onwaarschijnlijke en historische derde plaats in de armen van zijn eerder gecrashte broer Aleix. “Dit was een ‘crazy race’”, vond Espargaro na zijn eerste MotoGP-podium in 86 starts. “Onwerkelijk.” Zijn crash in het eerste deel veroorzaakte veel ongemak. “Ik ging er met een waanzinnige highsider af. De kuip en het ruitje waren kapot en zonder scherm kreeg ik last van mijn nek. Ik weet niet hoe ik het deed, maar ik kon door.”
Nadat hij in het eerste deel van de race had afgerekend met Marc Marquez, maakte de voormalige Moto2-wereldkampioen na de herstart korte metten met Dani Pedrosa. “Na de prestaties van de KTM-coureurs in de Moto3 en Moto2 zei ik tegen mezelf ‘je staat voor gek als je niet iets bijzonders laat zien’. Maar dit was ongelooflijk voor het team. Je hebt geen idee hoeveel zij er aan doen. Mensen zijn zo stom dat we wennen aan winnen. Maar deze derde plaats is emotioneler dan een wereldtitel – al is het maar een derde plaats.” In een seizoen waarin hij door een gebroken sleutelbeen vier wedstrijden miste, terwijl ook testrijder Mika Kallio geblesseerd uitviel, bewaarde Espargaro een historisch hoogstandje onbedoeld tot het laatst. “Zo vaak als we dit jaar gedurende een raceweekend een blok, een chassis of een swingarm hebben vervangen, dat is echt belachelijk. Maar zo moest het en ik heb er zelf om gevraagd. Volgend jaar met Johann (Zarco) en met Tech3 op KTM en met Dani (Pedrosa) naast Mika als testrijder gaat de ontwikkeling drie keer zo snel.”
Bij een crash in de kwalificatie op zaterdag vreesde Marc Marquez dat zijn al zeer gevoelige linker schouder weer uit de kom was geschoten. Dat viel mee, maar de Spaanse wereldkampioen gaf toe dat hij al sinds de Australische Grand Prix met een zwaar ingetapete schouder rijdt. “Het probleem is dat ik na Motegi had moeten stoppen”, bekende Marquez. Alleen operatie zou het ongemak kunnen verhelpen, wist hij, en het herstel zou zes weken duren. “Vijf, dus”, grapte Marquez na zijn vierde nulscore van het jaar. De racecrash schreef hij op zijn eigen conto. “Ik heb de grootste fout van het seizoen gemaakt door op de grid te kiezen voor de medium achterband, terwijl mijn mensen zeiden dat het harder zou gaan regenen. Maar in de derde vrije training voelde ik me heel goed met die band. Ik was de enige in de race met de medium achterband. Ik heb me meteen verontschuldigd bij het team en ik moet leren van deze fout. Ik wil perfect zijn.”
Zijn 23e racecrash van het jaar had de schouderkwetsuur niet verergerd. “Ik voelde wel veel pijn, maar de schouder was niet uit de kom. Wat ik vandaag nodig had, was de uitdaging van vechten voor de wereldtitel. Dan had ik ook dezelfde band gekozen als de rest.”
Voor het eerst in dertien seizoenen dienst voor Yamaha bleef Valentino Rossi zonder overwinning. Toch beëindigde hij zijn 23e Grand Prix-seizoen als derde; zijn vijftiende top 3 in negentien seizoenen in de MotoGP/500 cc. Rossi’s puntentotaal van 198 illustreerde zijn vreemde seizoen met vijf podiums: in 2017 reed de Yamaha-coureur met 208 punten naar de vijfde plaats overall. Net als twee weken eerder na een schuiver in Sepang sloot Rossi een raceweekend in mineur af. “Het is heel jammer en het spijt me. Ik had dit podium nodig, Yamaha had dit podium nodig”, aldus Rossi, die nog finishte als dertiende. “Het was mijn fout, maar de data toont niets raars. Net als in Sepang gleed de achterkant weg toen ik op het gas ging. Blijkbaar hebben we toch meer bandenslijtage aan het eind van een race. Positief is dat we ook nu weer vochten om de overwinning. Maar het is een ‘shit emotion’. Ik denk dat ik de derde plaats in de eindstand heb verdiend, want ik ben altijd blijven vechten en vanaf de zestiende plaats was het vandaag niet makkelijk. Als rijder was ik dit jaar behoorlijk sterk en constant, maar technisch waren we niet sterk genoeg.”
Met zijn vijfde plaats bezorgde Dani Pedrosa Honda de ’triple crown’: net als vorig jaar pakte de fabrikant de individuele titel, het constructeurskampioenschap en het teamkampioenschap. Voor het eerst dit jaar finishte de 33-jarige Pedrosa als beste Honda-vertegenwoordiger. Daags voor het begin van het raceweekend was hij als ‘MotoGP Legend’ opgenomen in de ‘MotoGP Hall of Fame’. Zijn achttiende en laatste Grand Prix-seizoen was eveneens Pedrosa’s slechtste, waarin hij voor het eerst zonder podium bleef. Afscheid nemen viel hem zwaar. “Als kind kun je alleen maar dromen van wat ik heb bereikt”, opende Pedrosa zijn hart. “Mijn eerste titel (in 2003 in de 125 cc-klasse) was een droom en ik heb emoties voor het leven opgeslagen.” Pedrosa verwoordde hoe afscheid na 295 GP-starts, 54 GP-zeges, 153 podiums en drie wereldtitels voelde. “Het voelt alsof het niet echt is, alsof het niet gebeurt. Je wilt de klok stilzetten, maar de tijd glipt door je vingers.”
In de 2018-eindstand werd Pedrosa elfde, één plaats voor Alvaro Bautista. Die bleef in zijn laatste MotoGP-race zonder punten na een val.
