Hugo Pinksterboer – DGR
Als zijspanrijder met hart voor je medemens heb je het voor ’t kiezen, met een scala aan goede-doelenritten. Op twee wielen kun je veel minder vaak goed doen, met de internationale Distinguished Gentleman’s Ride als een van die zeldzame gelegenheden.
Vorig jaar mocht ik alleen maar kijken, wegens hevig onwillig kind. Ik gaf haar niet eens ongelijk. Ze wil best in de bak of achterop, al was het omdat ze nauwelijks beter weet. Maar om nou voor een goed doel met een kleine duizend motoren door Amsterdam te sukkelen, dat was haar een brug te ver. Dit jaar was zij er niet. Dus was ik er wel. En het was indrukwekkend. Voor wie het miste: de Distinguished Gentleman’s Ride is een wereldwijde rit waarmee aandacht wordt gevraagd voor prostaatkanker en het relatief hoge aantal zelfmoorden onder mannen. Met Mad Man-acteur Don Draper als inspiratiebron koos de Australische initiatiefnemer Mark Hawwa voor een rit waarbij de rijders zich in die klassieke jaren ’60 kledingstijl presenteren en dan bij voorkeur ook nog bijpassend vervoer meenemen. Toen ik de site voor het eerst bezocht, wist ik dat ik aan dat beeld nooit zou voldoen. Gelukkig zijn ze in Nederland niet zo streng.
Voor mij dus geen tweedelig tweed met zijden vest, strik en bijpassend schoeisel. Mijn kapsel bleef in het huidige model en tegen die snor had mijn vriendin bezwaar, gokte ik zomaar. Dus deed ik het met het zuiver scheerwollen Yves Saint Laurent-pak waarin ik drie fases geleden trouwde, met motortechnisch uiterst onverantwoorde Jan Jansens aan mijn voeten en een totaal misplaatste systeemhelm die eerdergenoemde haardracht grotendeels aan het oog onttrok. Ook mijn Pan-met-span werd gewoon toegelaten op de langgerekte Amsterdamse Veemkade, schuin achter het Centraal Station. Mooi, want het brave ding lijkt in de verste verte niet op een caféracer, bobber, scrambler, old school chopper of andere stilistisch verantwoorde tweewielers.
Dat fijne spul stond er wel volop, gelukkig. Stijlvol verbouwde Ducati’s waar ze in Bologna hun vingers bij zouden aflikken. Een AJS uit de jaren ’20 in showroomconditie, met in de open lucht dansende klepstoters en in het zadel een dame in stijlvol geruite broek, tweed jasje en witte (nee!) jethelm. Een prachtige R80 met een in goudmarmer gespoten tank en bijpassende (ja!) jethelm. Een andere boxer met in het handgeklopte kontje een duister ovaal, dat na even zoeken de uitlaat blijkt te zijn. Een Vespa die doet vermoeden dat de eigenaar die laatste Siciliaanse schietpartij niet overleefd heeft. De even unieke als googlewaardige Vanguard Moto Guzzi V8 met die enorme badkuipkuip om z’n voorwiel. Het kanoranke bakkie aan die hevig op een oude Indian lijkende Kawa VN-800, met de op de kleur geïnspireerde naam Meniac.
Was die blauwe Pan dan de enige normale motor? Welnee. En terwijl die paar voorbeelden hierboven de bonte variëteit aan zelfbouwmachines en andere opvallend spul geen recht doen, kwamen de meeste deelnemers op fietsen die je dagelijks ziet rijden. De Amsterdamse organisatie heeft daar dus weinig problemen mee. Ze zijn allang blij als je je niet in je gewone motorpak hult, maar net iets stijlvoller voor de dag komt. Dat doen de meesten ook. Met effect, want diezelfde vriendin verzuchtte al snel dat ze maar zelden zoveel aangenaam ogende heerlijkheden voorbij zag wandelen. Ik ontweek haar blik tactisch, in al mijn bescheidenheid, en richtte me vooral op al het motorisch schoons. Dat dat meer dan eens door vrouwelijk schoons bereden werd, inclusief die petite dame wier taille het niet haalde bij de omvang van haar achterband, ach, dat hoorde gewoon bij mijn werk.
Die ruimhartige opstelling van de Amsterdamse organisatie was niet alleen fijn voor al die goedwillende motorliefhebbers zonder bijzondere bikes, maar ook voor de cijfers. De Amsterdamse ride, een van de veertien Nederlandse en 648 internationale ritten, was de een-na-grootste van dit jaar, met meer deelnemers dan Londen en New York, en met een bijdrage van dik vijf ton aan het goede doel. Hoeveel vliegen wil je met één klap slaan? Ik ben er in 2019 weer bij. Voor dat doel, voor de mensen, voor de motoren, voor de sfeer. Daar wil ik best eens per jaar voor in de file staan. Met niets dan duizend motorrijders om me heen.
Hugo Pinksterboer is motorrijder, schrijver, drummer, fotograaf en vader van een dochter die met dat eerste het gelukkigst is.
