Dossier Elektrisch rijden – op vakantie
Tijdens de lunch wordt er druk gediscussieerd over procenten en regeneratie. Weer eens wat anders dan brandstofverbruik en banden. Welkom op de volledig elektrische motorvakantie naar het Noord-Italiaanse Modena. Op reis naar de geboorteplaats van de Enerica-motoren.
Op papier moet het geen probleem zijn. In tien dagen vanuit Nederland 4.000 kilometer op en neer rijden voor een bezoekje aan de fabriek van Energica in Italië. Er zijn volgens de verschillende kaarten en apps immers genoeg laadpalen. Zeven pioniers zijn vol goede moed, onder begeleiding van Horizon Motor Reizen en Electic Motorcycles, de uitdaging aangegaan en ruilden hun brandstofmotor tien dagen lang in voor een Energica Eva. Onder hen ook Carlo Bankers van Horizon Motor Reizen zelf. “Of een motorvakantie als deze haalbaar is op een elektrische motor? Daar kan ik kort over zijn: ja! En dan hebben we niet eens in één streep van laadpaal naar laadpaal hoeven rijden. Sterker nog, we hebben onze bestaande route slechts een beetje moeten wijzigen om het geheel zonder fossiele brandstof-rijden mogelijk te maken”, legt Carlo uit. “Je moet het zo zien dat we per etappe zo’n vijf procent om moesten rijden om bij een laadpaal te stoppen in plaats van een regulier tankstation.” Het grotere aantal stops en de laadtijd van de accu’s had wel tot gevolg dat de groep er iedere dag zo’n vier tot vijf uur langer over deed om op de eindbestemming aan te komen. “Het laden van een accu gaat nou eenmaal wat langzamer dan het voltanken van een benzinetank. Daarnaast is het aantal palen bij laadstations beperkt waardoor we wel eens op elkaar moesten wachten. Gelukkig had Electric Motorcycles enkele zogeheten superchagers bij zich. Daarmee konden we van een gewone lader alsnog een snellader maken. Zonder hadden we het overigens ook gered, maar dan waren we nog wat later aangekomen.” Deze superchargers werden net als alle bagage, geheel in stijl met de rest van de vakantie met een elektrische auto vervoerd. “Juist daardoor wijkt de elektrische motorvakantie wel wat af van de vakanties die we normaal organiseren”, vertelt Carlo. “Normaal rijdt er geen auto mee en neemt iedereen zijn eigen bagage mee. Vaak zien we elkaar pas weer bij het eindpunt van die dag. Je hebt dan zelf de keuze waar je stopt om even bij te tanken. Zowel je tank als mentaal. Omdat we nu aangewezen waren op laadpalen, waren de pauzeplekken steeds gelijk. Dat zorgt overigens wel voor interessante gesprekken. Zo ging het nu niet over banden, benzine en olie maar de procenten die je nog over had toen je bij de paal aankwam en de vraag hoe die ander dat in hemelsnaam gered had. Nu weet ik dat mijn rechterpols wel iets zwaarder dan die van de andere deelnemers maar toch. Gelukkig hadden we de routes zo opgeknipt dat elk laadstation prima haalbaar was en er dus normaal gereden kon worden zonder iedere twee minuten op het display te kijken of de actieradius nog toereikend was. Zelf heb ik dit de eerste twee dagen wel veelvuldig gedaan, maar meer uit nieuwsgierigheid dan dat het bittere ernst was.” De laadstations waren dan goed haalbaar, dat betekende niet dat het laden altijd even simpel was. “Er is helaas een grote wirwar aan betaalmogelijkheden. Elke leverancier heeft een eigen pas en ook eigen app om de laadpalen te vinden”, aldus Carlo. Dat was ook het meest gehoorde nadeel van de overige deelnemers. “De palen zijn veel te verspreid, zijn slecht herkenbaar, zijn regelmatig defect en er is een te grote diversiteit aan betaalmiddelen voor je kunt starten met laden”, vertelt Jos Gunsting die thuis een BMW R50/5 en BMW R90RS heeft staan. Ook de plekken waar de motoren hun accu’s weer vol konden laden, waren niet altijd de meest uitnodigende. “Meestal alleen aan de snelweg of in de buitengebieden van grote steden. Je doet daar niet even gezellig een bakje koffie of een lunch”, aldus Marco Bloem.
Om al deze laadperikelen te tackelen had de groep een veelvoud aan pasjes bij zich. “Standaard vijf verschillende pasjes”, legt Carlo uit. “Daardoor werkte er altijd wel één. Wat ons overigens opviel was dat verschillende laadpalen nog zo goed als nieuw waren. Bij een aantal hebben we zelfs de plastic linten er af moeten trekken om te kunnen laden. Volgens de lokale mensen stonden die palen er ook pas vier dagen. Bij andere locaties waren we nog wat te vroeg en troffen we alleen wat uit de grond omhoog stekende kabels aan. Dat droeg overigens wel bij aan het avontuur. Daarnaast kon je via verschillende apps altijd wel een andere paal vinden. Een enkele keer vonden we zelfs palen die op geen enkele kaart aangegeven stonden. Reden voor een vreugdedansje.” Eenmaal in Italië werden de Nederlandse pioniers met open armen ontvangen door het voltallige personeel van Energica. “Heel bijzonder om mee te maken. Ook voor hen, want nooit eerder was er zo’n grote groep Energica-rijders vanuit Nederland bij de fabriek aangekomen. We hebben een hele rondleiding gehad en hebben ook de directrice van Energica ontmoet. Nu we weer terug zijn in Nederland moet ik zeggen dat de hele reis me honderd procent is meegevallen. Na wat wennen aan de motoren, want ze zijn volledig automatisch en maken veel minder geluid dat ik gewend ben, merkte ik dat me zelfs begon te ergeren aan al die luide en stinkende auto’s en motoren om ons heen. Zo voelde ik me ook toen ik vijftien jaar geleden stopte met roken. Pas toen had door hoe erg de rook van sigaretten stonk. Het is tevens een genot om zelfs tijdens het rijden (bij een snelheid onder de vijftig kilometer per uur) nog allerlei natuur- en omgevingsgeluiden te horen. Ook kun je bij ieder stoplicht gewoon een praatje maken met je maatje zonder allemaal handgebaren te moeten maken. Ja, ik kan er wel aan wennen, aan zo’n elektrische motorfiets. Natuurlijk moet Energica de motoren 100 kilo lichter maken, de actieradius moet naar 300 kilometer per lading, het laden mag niet langer duren dan het drinken van een kop koffie en het moet op elke straathoek kunnen. Maar dat zijn zaken die volgens mij veel dichterbij zijn dan we ons nu realiseren. Zeker als je ziet met wat voor snelheid er overal laadpalen uit de grond ‘schieten’.” Zorgt deze vakantie er dan voor dat het aantal nieuwe elektrische motoren in Nederland net zo hard omhoog schiet? Een korte rondvraag onder de deelnemers leert dat de meningen hierover nog verdeeld zijn. Zo ziet de ene helft meer voordelen, en de andere meer nadelen. “Ik zou echt heel graag een elektrische motor willen rijden. Het rijplezier dat ik de afgelopen reis gehad heb was echt enorm. Geen moment heb ik gedacht dat ik liever met m’n eigen motor op pad was geweest. En toch overweeg ik – voorlopig – nog geen elektrische motor aan te schaffen. Ik rij simpelweg weinig en ik ben ook verknocht aan mijn oude Yamaha XS2 en KTM Adventure. Die doe ik niet weg. Soms moet je gewoon genoegen nemen met wat je hebt”, laat Fred de Weert na afloop weten. Ook Marco denkt dat het nu nog wat te vroeg is voor een eventuele overstap: “Ik gebruik zelf de motor vooral voor vakanties, waarbij lange afstanden geen uitzondering zijn. Dus een actieradius van rond de 100 kilometer is wel een nadeel. Hetzelfde geldt voor de beperkte bagagemogelijkheden. Daarnaast hebben we veel problemen gezien met het laden: palen waren defect, betalen moest met veel verschillende pasjes en het rijden in een groep zorgt voor nóg langere laadtijden omdat je op elkaar moet wachten. Ik zie een elektrische motor op dit moment dan ook nog niet als vervanger van mijn huidige motor.” Peter van der Meer twijfelt nog: “Ik zou best een elektrische motorfiets willen kopen. Echter is de prijs op dit moment, ook voor tweedehands motoren, boven het budget dat ik normaal aan een motorfiets uit wil geven. Dit geldt overigens wat mij betreft ook voor de meeste brandstof-motorfietsen. Ik gebruik de motor puur voor de hobby. Wellicht is dit anders als ik de motor ook voor woon/werkverkeer zou gebruiken. Bovendien vind ik de huidige elektrische motorfietsen te klein voor 2 personen en bagage. Daarnaast moet je je reisplanning wel erg goed afstemmen op de aanwezigheid van laadpalen. Rene Huizinga is daarentegen wel overtuigd: “Ik zie zeker de voordelen. Een hoog koppel, stilte bij het wachten, lagere geluidsniveau bij het rijden in bepaalde omstandigheden en goede prestaties qua acceleratie. Een betere actieradius en infrastructuur van laadpalen zijn wel wenselijk. Daarnaast moet de aanschafprijs wat omlaag.” Roelof Veldhuis vat het kort samen: “De pluspunten zijn ruim meer aanwezig dan de minpunten! Ontspannen rijden, weinig gebruik hoeven maken van de mechanische remmen en altijd de goede gearing en kracht voor handen.” Overigens is iedereen onverdeeld positief over de ‘brandstof’-kosten van de trip: “Het heeft ons krap 30 euro aan stroom gekost”, vertelt Carlo.
