Bandentest zes sets toerbanden
Inderdaad, voor deze reis hadden we geen kaartjes gekocht. We hebben gewoon zes motoren gepakt, zes verschillende bandensets om de wielen gelegd en zijn op weg gegaan. Onze missie: een seizoen in fast-forward afwikkelen. Veel profiel verliezen in zo weinig mogelijk tijd. Welke band zorgt aan het eind van de reis alles bij elkaar voor het meeste rijplezier?
We hadden deze test niet beter kunnen timen. Sinds de laatste grote vergelijkingstest in deze categorie is er namelijk veel gebeurd aan het toerbandenfront. In 2015 hadden we de toerbanden in een soortgelijke opzet in de test, toen op Yamaha’s supertoerfiets FJR1300A, met de bestemming Corsica. Aangezien dit eiland in de Middellandse Zee een ideaal testgebied voor de allround-toerbanden bleek, stond vast: daar moeten we weer heen! Waar anders zijn er zoveel bochten bij elkaar, met mooi stroef asfalt voor een pittig stuk sturen, en ben je in een paar kilometer van vloeiend slingerende kustwegen ineens op tricky bergpassen die bijna het karakter van hoge Alpenpassen hebben? Meer info over onze dagritten vind je in het aparte kaderstuk met de plattegrond van Corsica.
Als testmotor kozen we met de BMW R1200RS een typische sporttoerder. Eentje waarop je de duizend kilometer die we naar de haven van Toulon moesten afleggen gemakkelijk volhoudt. Die veel reiscomfort biedt (tip: het als extra leverbare toerzadel!) en een degelijke kofferset. En die eenmaal aangekomen in het bochtenparadijs Corsica fel ronkend van de ene in de andere bocht kan worden gegooid.
Met de maten 120/70 ZR17 en 180/55 ZR17 heeft de boxer bovendien de meest gangbare maten voor deze bandentypes. Sommige beoordelingen in deze test zijn uiteraard afhankelijk van het motortype, maar overdraagbaar op motoren met vergelijkbare geometrie en gewicht. Andere beoordelingen zijn algemeen geldig en geven vooral het basiskarakter van de band weer (zie kader ‘zo testen we’).
Het startveld in deze toerbandentest heeft een bijna volledig nieuwe bezetting. Alleen de Pirelli Angel GT is een oudgediende, die is er nu al voor de derde keer bij in een grote bandentest met slijtagemeting. Alle andere types doen voor het eerst mee aan deze beproeving, die uit vier onderdelen bestaat: de rijeigenschappen op snelweg en binnenwegen in nieuwstaat, de test op een nat testcircuit (die een gevoelige hand vraagt), de pure slijtage-analyse en afsluitend nog een keer een beoordeling van alle rijeigenschappen, maar dan met de inmiddels deels versleten banden. Elke beoordeling heeft zijn eigen einduitslag, zodat je hier je persoonlijke favoriet kunt kiezen danwel beoordelen. Zijn de etappewinnaars echter ook de favorieten voor de eindzege? De geschiedenis leer dat dat niet persé zo is. Laten we de motoren starten en op weg gaan!
VERS GESCHOEID NAAR HET EILAND
Eerste etappe in de bandentest. Zes identieke BMW-boxers op zes verschillende bandensets gaan op weg met bochtenparadijs Corsica in het vizier.
Alle bochtenparadijzen op deze wereld, hoe mooi ook, hebben een gemeenschappelijk nadeeltje: je moet er eerst zien te komen, en liefst een beetje snel. Alleen daarom al zal in elk eisenlijstje van een bandenfabrikant de rechtuitstabiliteit dik onderstreept zijn. Waarschijnlijk zelfs meerdere keren, inclusief uitroepteken. Want wat heb je aan de fijnst en lichtst sturende band als de volgepakte motor op weg naar al die prachtige bochten op de snelweg gevaarlijk gaat pendelen? Daarom doen we op de heenreis op een geschikt stuk Autobahn meteen deze cruciale test. We slaan ons kamp tijdelijk op bij Rasthof Neckarburg aan de A81 en doen de hardcore-test. De Autobahn is zoals in goeie ouwe tijden wondermooi leeg en voluit te rijden – we kunnen de boxers dus eens flink laten galopperen voordat we straks in Frankrijk de cruise control op een bescheiden 130 kilometer per uur moeten instellen.
Elke van de zes verschillend geschoeide motoren gaat met dezelfde rijder/passagier plus kofferbelading de weg op. Een keer volgas naar de volgende afrit, dan met krassende voetsteunen en middenbok via af- en oprit weer de andere kant op en terug naar het beginpunt. Hoewel de groenverkleuring van de passagier met elke volgende bandenset een beetje intenser wordt, blijven echte stabiliteitsproblemen uit. Wel zijn er bij deze eerste test in nieuwstaat al duidelijke verschillen te merken.
Wat betreft rotsvaste stabiliteit moeten alle andere fabrikanten achter Bridgestone en Pirelli aansluiten. Zelfs als je probeert om bij 200 km/uur met het stuur wat onrust in het geheel te brengen, gebeurt er niks; de BMW’s met de nummers 1 en 6 blijven onverstoorbaar op koers. Neveneffect: bij het remmen in bochten is bij deze twee echter ook de sterkste oprichtneiging te voelen.
De Dunlop Roadsmart III daarentegen neigt meer in de richting van nervositeit en ook de Michelin Road 5 toont zich onrustig. Hoewel de eerdergenoemde groenverkleuring van de duopassagier hier nog wat meer verzadiging kende, was het echter nog altijd verre van kritisch.
We spoelen hier even duizend kilometer vooruit en laten de zes motoren vrij uit het ruim van de Corsica-veerboot ‘Mega Express II’. De havenplaats Bastia is nog maar amper uit onze spiegels verdwenen of de ene bocht volgt al op de andere, de ene ronding nog mooier dan de andere. Nu zijn juist die banden in hun element die zich bij het bruut kilometers vreten op de snelweg ietwat onrustig gedroegen: vooral de Dunlop Roadsmart III geeft de R1200RS een bijna trialachtige wendbaarheid.
De eerste verschillen tekenen zich dus af: wie zijn motor in de eerste plaats als een onverstoorbare hogesnelheidtoerder wilt afstemmen, die grijpt naar de Bridgestone T31; wie het niet wendbaar genoeg kan zijn, die legt er Dunlop Roadsmart III’s op.
