Op reis over de Ionische Eilanden
Wat is er mooier dan samen met de motor op reis te gaan? Helemaal niets. Mits de reisgenoten maar compatibel zijn. Er liggen immers risico’s op de loer wanneer je elkaar nog niet zo goed kent. Dan kunnen verschillende rijstijlen meteen al fatale gevolgen hebben. Ik neem het risico en waag het op een vakantie-blind-date, die eigenlijk helemaal niet zo blind is!
Mijn handen omklemmen de zoutvochtige reling en een koel briesje dwaalt over het dek. De haven van Igoumenitsa ligt nog in de ochtendschaduw, maar de messcherpe stralen van de opkomende zon schitteren al boven de bergkammen van de uitlopers van het Pindosgebergte. Ik knipper met mijn ogen tegen de zon in, heb te weinig geslapen op de veerboot. Als ik er zo uitzie zoals ik me voel, vergeet het dan maar. Of ben ik ijdel? Misschien. Maar er is wel een goede reden voor, ik heb zo meteen namelijk een afspraak. Met een vrouw. En iedereen weet: de eerste indruk is de belangrijkste. Die wil ik dus zeker niet verprutsen. De planning is dat we samen de komende tijd op pad gaan, dus er hangt wat van af. En wie weet wat er dan nog meer in zit?
In het scheepsruim ga ik op mijn Tiger zitten en rol met de driecilinder de verkwikkende ochtendlucht in. Het wemelt er van de scooters. Geen enkele bestuurder draagt een helm. Daarvoor in de plaats hebben ze ter bescherming allemaal een coole zonnebril op. Misschien moet ik…ach, mijn zonnebril heb ik toch al op, de afgesproken ontmoetingsplek is niet meer zo ver weg en de frisse lucht zal als een soort rimpelschaaf over mijn ongeschoren verfomfaaide gezicht gaan. Het is allemaal wel in orde: ik ben dan maar gewoon even een Griek voor die paar meters.
Ik zie haar 700cc met de aluminiumkoffers al voor een café langs de trottoirrand staan. Onder een zonnescherm zittend springt ze ook al overeind. Bruine haren en een goed figuur. Ze komt lachend op me af. Het was toch niet zo’n gek idee om in de plaats van de helm alleen de zonnebril te dragen voor deze kennismaking. Bij een café frappe en een aantal Mezedes vertellen we elkaar over onze heenreis. Hoe zij langs de kust van de Adriatische Zee door het onbegaanbare Albanië helemaal tot hier was gekomen. Hoe ik in Ancona nog op het nippertje de veerboot heb gehaald. Maar genoeg gepraat. We hebben onze café frappe op, de tanks zijn vol en de Ionische Eilanden wachten op ons.
