Reizen Ardennen

Als er geen grenzen waren, zouden de Eifel en Ardennen bij elkaar horen. Maar die zijn er nu eenmaal wel, en daarom zijn beide middelgebergten nu bochtenrijke buren. Waar de Eifel onder motorrijders behoort tot een van de meest populaire bestemming, leven de Ardennen enigszins een schijnbestaan. Helemaal onterecht. We begeven ons daarom in een wild romantisch landschap met fruitige bieren, fabuleuze frieten en onuitsprekelijke koffie.

Laten we aannemen dat er een lang weekend voor de garagedeur staat en de weerprofeet helemaal bovenaan zit op zijn zonneladder. Dan zou alleen een heel vasthoudend type de verleiding kunnen weerstaan om meerdere dagen afstand te nemen van de saaie alledaagse automatismen. Het enige dilemma: voor vier vrije dagen zijn er te veel bestemmingen die de moeite waard zijn, een buitengewoon moeilijke keuze moet worden gemaakt. Bijna alle Duitse middelgebergten zijn een optie. En de Vogezen. En niet te vergeten, de Ardennen. Ja precies, de Ardennen!
Vlak na Aken verlaat ons reisgezelschap, bestaande uit Andy, Diana en ikzelf, de drukte van de snelweg. Eupen, de poort naar de Ardennen, is al snel doorkruist en dan klimt de weg direct naar de hoogvlakte van de Hoge Venen. Andy bromt zachtjes met zijn boxer voorop en zolang de klim aanhoudt, omzomen verdorde bomen de route. Wanneer ze plotseling uit beeld verdwijnen, hebben de ogen geen houvast meer. Net zo min de wind, die op het schrale veen alleen een aantal gehavende bosjes heeft achtergelaten. Met slecht weer, dat weet ik zeker, is de Hoge Venen een van de meest ongezellige plekken in een heel verre omtrek. Dan verworden de enkele herbergen tot ware toevluchtsoorden. En vooral de natuurstenenhuizen van de Baraque Michel. In vroeger tijden luidden de herbergiers ’s avonds een klok, om de reddende weg door het gevaarlijke veen te wijzen. Wij hoeven niet te worden gered. Gedurende de korte tussenstop bestellen we uit vaste gewoonte een cappuccino. Het blijkt een originele Belgische Café Liégeois te zijn. Leest niet makkelijk weg, maar smaakt lekker romig en klinkt correct uitgesproken heerlijk smeuïg: “Lièjoa”.
In de Hoge Venen is het dankzij de volle zonneschijn gemakkelijk oriënteren. Aan onze linkerhand bevindt zich momenteel het hoogste punt van de Ardennen, de Botrange. Het hoogste punt is ook meteen de juiste omschrijving, want van een berg mag je in dit geval niet spreken. Men heeft er zelfs nog een extra heuveltje bijgestort om er zeker van te zijn dat niet een enkele steen op de uitgestrekte vlakte er nog boven uitsteekt.

Plotseling is het afgelopen met de teruggetrokkenheid van de Hoge Venen. Een rotonde onderbreekt abrupt het lange rechte stuk van de N622. Aan beide kanten van de rotonde prijken waarschuwingsborden in Gold Wing-formaat, die de onervaren reizigers in de juiste stemming brengen voor het nu komende stuk weg. Maar enkele verkeersdeelnemers worden direct uitgesloten. Wie met zijn voertuig niet onder de kunstmatige rood-witte poort doorpast, kan om te keren meteen de rotonde gebruiken. Overdrijven de wetshandhavers niet een beetje?
Vermoedelijk vindt de overvloedige bordenzegen zijn oorsprong hiernaast. Op het circuit van Spa-Francorchamps. Voor het werd veranderd, maakte het circuit onderdeel uit van het Belgische wegennet. Daar zal menigeen flink op het gas hebben getrapt. Bijvoorbeeld Pedro Rodríguez, die in elk geval meer dan 240 km/uur op zijn teller staan. Gemiddelde snelheid welteverstaan. Moet er wel bij worden gezegd dat hij zo snel onderweg was tijdens de Formule 1 race van 1970. Minder professionele coureurs maakten buiten de officiële races jacht op snelle tijden. Niet ver voor Stavelot was het dan plotseling wel even flink schrikken, vlak na het punt waar nu de rotonde overmoedige verkeersdeelnemers in de ankers dwingt. Daarachter gaat het circuit onverhoeds met een scherpe bocht naar links naar beneden. Rien ne va plus, niets gaat meer!
In de buurt is er heel vlakbij nog meer racegebeuren. Dan echter in een heel andere divisie: tussen Luik en Bastenaken haasten zich ieder voorjaar weer talloze beroepswielrenners een breuk tijdens de klassieker Luik-Bastenaken-Luik. Op de plek met de meeste toeschouwers, in Houffalize, komen bij de pedaleurs gedurende de klim met een hellingspercentage van 15 procent, de aders als kabels door de huid. Voor ons zou het naar Bastenaken nog maar een klein stukje zijn, maar er is nog een lekkere omweg die echt niet mag worden overgeslagen. Een weg die ons het op een na kleinste land van de EU binnen leidt!

De grens naar Luxemburg vervaagt tussen weiden, velden en kleine lanen. Afgelegen gehuchten zijn de voornaamste oriëntatiepunten in het volgroene heuvellandschap. Ons doel van de omweg zijn de bochtenrijke dalen van de Our en de Sûre. Lekker heen en weer rijden langs de oevers van de gemoedelijk meanderende riviertjes. Niemand van ons denkt aan een flinke tempoverhoging. Het brave hertogdom is simpelweg te vredig om er even flink doorheen te knallen. Hoewel er wel een plek is waar de zelfbeheersing flink op de proef wordt gesteld: Vianden.
Buslading na buslading stort zich uit in dit Luxemburgse toeristenmekka. Een behaaglijk gevoel heeft alleen diegene die zich ook thuis voelt in een volgepropte tram. Zo mooi als de burcht boven de stad is, zo bedenkelijk zijn de herinnering aan Victor Hugo, de fameuze Franse schrijver die hier in ballingschap leefde. Maar afijn, geen tijd voor overpeinzingen, we trekken verder.
Door de Sûre zijn we het iets té opwindende Vianden gauw vergeten. De behoedzame rivier is dan ook het beste bewijs dat niemand de kortste verbinding tussen twee punten nodig heeft. Daarom wringt zich de Sûre tussen Diekirch en Esch in allerlei bochten. Soepel meanderen we met de rivier de sprookjesachtige Esch in. Als Walt Disney Sneeuwwitje nog een keer zou willen verfilmen, dan hoeft het filmteam hier geen decor meer op te bouwen. Onder de bergruïne ligt het dorp in een lus van de rivier. Twee bruggen verbinden het schiereiland met de andere rivieroever. Enige tijd later, weer terug in België, gaat de weg heel krap tussen twee uitstekende rotspunten door. Direct daarna worden we door een uitgediende tank gedwongen tot een abrupte verandering van richting. Links of rechts?
De tank markeert de rots waaronder het gemoedelijke La Roche-en-Ardenne ligt aan de oever van de Ourthe. Al vanaf hierboven zien we de tweede tank op het terrein aan de Ourthe. Herinneringen aan harde tijden toen La Roche gedurende het Ardennenoffensief meerdere keren tussen de fronten kwam te liggen. We rollen de laatste meters naar beneden het dorp in en rijden stapvoets door de Rue Châmont, de hoofdstraat. Midden tussen restaurants, kroegen en een supermarkt is er een museum over de geschiedenis van het Ardennenoffensief. Het museum is al gesloten, maar de kroegen zijn gelukkig open.
Op een klein terras tegenover de kerk lokt een taverne zijn klanten met Belgische bierspecialiteiten. We doen ons te goed aan respectievelijk een bovengistend trappistenbier, een uiterst alcoholhoudende triple en een fruitige kriek. Aan de kriek, een kersenbiertje, kunnen Andy en Diana niet wennen. Ik daarentegen vind het heel lekker. Zolang je maar niet verwacht dat het ook daadwerkelijk naar bier smaakt. Of, zoals de ober het zelfgenoegzaam zegt, je gewoon inbeelden dat het is gebrouwd volgens het Belgische reinheidsvoorschrift. Proost! Wanneer je het kersenbier al een uitdaging vindt, dan staat je op het gebied van vast voedsel nog een veel grotere verrassing te wachten.

Onderweg naar het Franse Sédan pauzeren we de volgende dag in Rochefort. Een portie friet om een beetje aan te sterken zou nu precies goed zijn. De frietjes zelf zijn helemaal niet zo verrassend, maar de manier van presenteren is wel heel apart. In de plaats van op een bord of een kartonnen schaaltje worden de aardappelstaafjes fantasievol geoffreerd in een bloempot. Bon appétit!
Slechts iets breder dan een veldweggetje, is de piste die ons over de grens naar Frankrijk brengt, de bekende bergkloof van Saint-Jean in en dan verder naar de Semois. De donkere rivier klots ontspannen in westelijke richting. Stroomopwaarts kronkelt hij in lange lussen naar Bouillon, maar ook hier is er een goede reden om af te wijken van de directe route. Die reden vind je in de plaats Sédan, met een van de grootste burchten van Europa. Alleen de grootte zou al een reden moeten zijn om het bastion te bezoeken, maar helemaal verbazingwekkend is het middeleeuwse festival.
We laten de motoren voor de burcht achter en treden een bonte wereld van eergisteren binnen. Naast de gebruikelijke werklui trekken vooral de gekostumeerde gestaltes de aandacht. Unaniem zouden ze zonder problemen kunnen meespelen in de Drie Musketiers of bij de Lord of the Rings. Op het weidse burchtplein vliegen de gieren vlak over de hoofden van de vele toeschouwers en uilen bewegen zich snel door de ruimte tussen de muren van de burcht. Een spektakel waarvoor je gerust je motorfiets een aantal uren kan laten afkoelen. En zelfs als deze uren om zijn, zijn de oude tijden nog niet vervlogen.
Slechts 25 kilometer verwijderd van Sédan, weer aan de oever van de Semois, verkocht Gottfried von Bouillon duizend jaar geleden zijn chique slot om deel te nemen aan de eerste kruistocht naar het Heilige Land. Als een van de commanderende generaals drong hij als een van de eersten met zijn soldaten de Heilige Stad binnen. Hij werd de eerste regent van het nieuwe Koninkrijk Jeruzalem, hoewel hij dat in eerste instantie niet wilde. Wat Gottfried zich in Jeruzalem op de hals haalde had in ieder geval veel gevolgen voor zijn thuisland. Heel kort door de bocht, zijn slot aan de Semois heeft hij nooit meer teruggezien.
Andy’s 650 eenpitter knettert samen met mijn suizende Triumph in oostelijke richting. Het lange weekend was de moeite waard, is zelfs nog niet eens helemaal voorbij. Nu liggen de Ardennen nog een keer vanaf het zuiden voor ons. In de landschappelijk gelijkwaardige Eifel rept men veelvuldig over ‘De Groene Hel’. Wanneer we echter weer een van de bosrijke rivierdalen in rijden, schiet precies het tegenovergestelde door mijn hoofd, de Ardennen zijn niets minder dan ‘De Groene Hemel’!