Reizen Brandenburg Duitsland

Verboden bier, een boel gehuchten en verdwenen oorden: Brandenburg, dat weliswaar niet als motorfiets-eldorado te boek staat, heeft desondanks wel het een en ander te bieden. Ook wel wat betreft fraaie wegen, zo ontdekken we tijdens een fraaie herfsttoer door de meest droge deelstaat van onze Oosterburen!

Er zijn oorden die je veranderen. Er zijn reizen waar je van terugkeert als een ander mens. En dan zijn er nog de witte vlekken op je persoonlijke landkaart. De uithoeken die je steeds weer hebt overgeslagen. Streken waar je nog nooit bent geweest. En juist die zorgen voor de grootste verrassingen! Ik wacht nog altijd. Op de eerste verrassing dan. De driecilinder bromt zachtjes onder me. Altijd maar rechtdoor. Door bossen, voorbij aan ontelbare meren en weer door bossen. Rechtdoor. Altijd maar rechtdoor. In Texas is dat wel cool. Rechtdoor. Op een Harley, met een potje en pilotenbril op. Ben ik van start gegaan met de verkeerde hardware? Of ligt het toch aan Brandenburg?
Witte vrijetijdsbootjes glijden over de gepolijste waterspiegel van de Havel. Het is herfstvakantietijd. Een aantal minuten geleden ben ik aangekomen in Fürstenberg. Heinriech Schliemann, een bekende archeoloog, heeft hier wat jaartjes gewoond. Die heeft tenminste iets verrassends ontdekt: het antieke Troje. En wat ontdek ik? Wederom bossen, meren, vijvers en plassen. Blijft het daar bij, wat betreft mijn ontdekkingen? Of alleen maar een Trojaans paard?
Bij de Langen See stop ik. Mijn Triumph rust in de schaduw. Ik stiefel met mijn landkaart naar de waterkant, doe mijn schoenen uit en hang mijn voeten in het water. Er moet iets gebeuren. Mijn voeten zijn na een half uur helemaal week geworden van het water. En mijn hersenen van het piekeren. Ik heb dringend hulp nodig, de hulp van een expert. Wie ken ik in Brandenburg? Ha! Gevonden. Daar is hij!
Een belletje en zestig ongeduldige kilometers later parkeer ik naast een witte Africa Twin en ben ik er van overtuigd dat ik hier op de juiste plek ben. De motoren staan voor het Schukurama in Beeskow, een ijssalon en tevens bioscoop. Rutker, mijn persoonlijke Brandenburg-expert, is er al en wenkt mij naar binnen voor een bekertje ijs. Hij is de man die ik nodig heb!

Mijn gehemelte plakt nog een beetje van het chocolade/vanille-ijsje als Rutker me plotseling van het goede pad afbrengt. Niet offroad, maar duidelijk weg van hetgeen ik aanzie voor asfalt. En kijk eens aan: in de slipstream van de Africa Twin zijn er bochten, lanen, heuvels. Halleluja! Maar er staat me nog meer te wachten: ex-illegaliteiten.
Op het moment dat we voor het imposante portaal van het Neuzeller Kloster stoppen, heb ik het nog niet door. “Heb je weleens gehoord van de Zwarte Abt?” “Is dat niet een of andere oude zwart-wit-film van Edgar Wallace?” , antwoord ik onzeker. Rutker is zo vriendelijk niet te laten merken dat ik het helemaal bij het verkeerde eind heb. Daarvoor in de plaats informeert hij mij over de Brandenburger bieroorlog. De Zwarte Abt is een traditioneel biertje dat vanwege twee procent teveel suiker niet voldoet aan het Duitse Reinheitsgebot. Mag de Zwarte Abt zich nou bier noemen of niet? Jarenlang lagen de regering van de deelstaat en de brouwers van Neuzell met elkaar in de clinch over het wel of niet bier-zijn van de Zwarte Abt. Ondertussen was het toevoegsel ‘bier’ op de fles illegaal. Maar op het laatste moment gebruikte de rechter zijn gezonde verstand. De Zwarte Abt was nu eenmaal een bijzonder biertje en zou quasi abt-solutie krijgen. Proost!
Ruige heidelandschappen trekken aan me voorbij. Mijn ogen hebben vrije loop, tijdeloos landschap strekt zich uit. De waanvoorstelling hier niets te beleven en te ontdekken, niet te worden verrast, wordt met iedere nieuwe kilometer minder. Het hier en nu is al een hele belevenis. Geniet toch van hetgeen er is!
Tussenstop in Goyatz. Alweer zo een plaats waar ik als een dwaallicht langs was geracet, als Rutker niet zijn rechter knipperlicht aan had gedaan. Twintig meter rails is er nog over van de Spreewaldbahn in Goyatz. En een station. Als je er voor staat wordt de herinnering aan de infantiele Piko- en Märklin-fase weer aangewakkerd. Bij mijn oom was ik als kleine jongen het liefst in het Märklin-locomotiefje gekropen en meegereden. Hier in Goyatz kan ik dan op zijn minst even het speelgoedstation betreden…

Mijn persoonlijke tourgids leidt menu verder door een jungle van struikgewas. Het Amazoneregenwoud aan de Spree. Rutker zet koers richting het dubbele hart van de Spreewald: Lübben en Lübbenau. Hoe fameus de streek ook is, het publiek in de boten en op de bruggetjes en steigers is toe aan een verjongingskuur. Zonder problemen verlagen enkel wij twee de gemiddelde leeftijd met twee decennia. Al snel zakt mijn humeur: Rutker moet zo langzamerhand terug naar huis. Maar niet zonder mij nog even te voorzien van enkele verrassingstips voor de verdere reis.
Mijn nieuwe oude rol als Lonesome-Rider kan ik nu veel beter aan en ik plan een reis door de tijd: 1000 jaar terug in de geschiedenis van Brandenburg. In die tijd vestigen de Slavische Lusitzi zich in deze streek. Om zich te verdedigen tegen de respectloze Germanen bouwden ze overal versterkte vluchtplaatsen. Het exemplaar hier in Raddusch is de beste replica. Vanaf een flinke afstand gezien heeft de schuilplaats wel wat weg van een bijenkorf waarvan het bovenste stuk verloren is gegaan. Een vooruitziend mens heeft gebogen houten ligbanken met blik op de burcht geplaatst en een voortreffelijk plekje geschapen voor een Sundowner. Maar wat is er eigenlijk met de andere schuilplaatsen gebeurd als dit alleen maar een replica is?
De zon brandt me op de rug. Een wegdek als een lappentapijt wurmt zich door sneeuwwitte berkenbossen, er is niet eens ruimte voor een middenberm. Aan de horizon blaast een wolkenfabriek opzwellende fonteinen de hemel in. Ze weet zich te voeden in een troosteloze woestenij die ik precies in het midden doorkruis: de open groeven ten behoeve van de bruinkoolontginning bij Jänschwalde. Naast moeder natuur werden ook het dorp Horno en de vele Slavische schuilplaatsen opgeofferd voor de koolwinning. Alles verpulverd door de meest schadelijke bruinkoolkrachtcentrale van het land. Onwillekeurig houd ik mijn adem in. Nu is het afgelopen met het rustige cruisen! Voor verandering van lucht is het de hoogste tijd voor een etappe in een hoog tempo.
De 1200 rijdt iets te vlot over de provinciale weg, daardoor mis ik de afslag naar Spremberg, ondanks dat ik flink in de remmen ga. Een aantal meters verder en ik zou al in Saksen zijn. Maar dat zou mijn reisplan flink in de war gooien. Dus eventjes netjes keren! Spremberg mag ik sowieso niet missen. ‘De parel van de Lausitz’ wordt de stad genoemd door de marketingafdeling van de gemeente. En terecht.
De oude binnenstad ziet er gelikt uit. In de winkels en lunchrooms heb ik grote moeite om de mensen te verstaan. Ach ja, de Lausitz en de Sorben. Sorbisch is de officiële taal in Brandenburg en Saksen, ik snap er echt geen moer van. Wel weer een leuke verrassing. Ik begin Brandenburg nu toch wel echt te waarderen.
Op het moment dat ik in Senftenberg de wegwijzer naar de Lausitzring zie, schiet mij weer een korte snelheidsescapade vlak voor Spremberg te binnen. Ik zou hier wel even…Maar waarom eigenlijk? Net nu ik me zo heerlijk relaxed voel, me echt aan het ontspannen ben. Nee, laat maar zitten, echter heeft het lot weer eens anders met me voor.
Waar komen opeens al die bochten vandaan? Niet dat we elkaar verkeerd begrijpen: maar het zijn niet de bochten zoals in het Sauerland of de Hunsrück. Het is hier op de een of andere manier een stuk rommeliger. De wegen worden steeds smaller en bochtiger. Op het moment dat de laagstaande avondzon me probeert te verblinden, rijd ik over een heerlijke laan onder een mooi dak van groen gebladerte. Waar ben ik überhaupt? En waar vind ik nu nog een onderkomen? Muggen gonzen voor mijn vizier. Mijn wijsvinger glijdt over de landkaart: Niedergörsdorf, alweer zo’n gat. Althans, dat klinkt nogal negatief, eigenlijk moet je er geen gewoonte van maken de gehuchten te onderschatten, charme hebben ze namelijk allemaal wel degelijk! Het zijn van die verborgen schatten, je moet ze alleen wel even zien te vinden!