Vergelijkingstest Yamaha Tracer 700 – Kawasaki Ninja 650

De een houdt van lekker rechtop, de ander zit liever meer voorwielgeoriënteerd. Deze beide sportieve middenklassers komen aan beide smaken tegemoet, maar welk concept heeft het meeste in huis?

Als je begin twintig bent, heb je nog peper in je reet. Feestjes, hobby’s en een flexibele dagplanning – meer is er niet nodig om het jaar door te komen. Goed, een biertje op zijn tijd dan. Niets moet, alles mag: wat vandaag niet kan, kan altijd morgen nog! Zo’n levensstijl vraagt ook om een bijpassende motorfiets. Het liefst willen we dan alles in één keer: universeel is het ideaal. We willen reizen, scheuren en lol maken, maar ook cool zijn en die leuke blonde uitwisselingsstudente uit Zweden mee achterop kunnen nemen – inclusief kampeeruitrusting natuurlijk. Als je je spaarrekening jarenlang hebt gespekt, is er dan ook maar een echte bestemming voor je zuurverdiende centen: een sportieve toermachine of een crossover. Daar kun je mee gezien worden!
Een Ninja van Kawasaki bijvoorbeeld. Alleen de naam al, want een Ninja bezitten heeft ontegenzeggelijk iets rebels. Je hoeft dan niet te benadrukken dat het in het geval van deze 650 om de opvolger van de ER-6f gaat, dat het de meest geciviliseerde Ninja in het portfolio van Kawasaki is en dat de paralletwin op top 68 pk en 65 newtonmeter levert. Niet heel indrukwekkend, maar voor de alledaagse praktijk is het meer dan voldoende. En dat is ook uitgerekend het gebied waarop deze Ninja moet overtuigen. Hij moet op iedere gemoedstoestand van zijn jonge rijder het juiste antwoord paraat hebben.
Maar er zijn uiteraard alternatieven. Naast de sportieve, inclusief de dragers voor de zadeltassen, slechts 195 kilo wegende Ninja 650 wordt immers sinds zijn officiële presentatie in 2014 de Yamaha MT-07 in brede kring geprezen. Maar in standaard naked-trim heeft deze Yamaha uiteraard geen reiskwaliteiten. De Tracer 700 crossover-variant met licht aangepast frame, grotere wielbasis, 17-liter-tank , stroomlijn en ruitje is al stukken beter tegen die taak opgewassen. Bovendien staat de Tracer in vakkringen bekend als ‘de betere MT-07’. Zo sportief als de Ninja ziet de Yamaha er in ieder geval niet uit, maar attractief en rijk aan details is de Tracer 700 zeker. Met 75 pk en 68 newtonmeter is de Crossplane-tweecilinder zelfs nog wat sterker. En wie weet: misschien schudt de Yamaha de Ninja op een landelijke stuurweg af? Dat zoeken we uit, maar misschien blijken deze beide sportieve toerconcepten onder de streep wel dichter bij elkaar te liggen dan je in eerste instantie op basis van de verschillende zitposities zou verwachten?

We zwaaien het been makkelijk over het 790 millimeter hoge zadel van de Ninja en constateren verheugd dat ook de kleineren onder ons makkelijk de beide voeten op het asfalt kunnen zetten. Tot zo’n 1.80 meter is de kniehoek aangenaam en sluiten de knieën lekker compact op de tankuitsparingen aan. Langere rijders kunnen beter kiezen voor het 30 millimeter hogere optionele zadel. De hoge stuurhelften liggen goed binnen bereik en in de hand en het bovenlichaam is weliswaar voorwielgeoriënteerd achter de toerruit gebogen, maar bevindt zich in een rechtere positie dan je in eerste instantie zou denken. Indrukwekkend hoe de Ninja zijn rijder in de machine integreert, zeker in vergelijking met de Tracer. Op de Yamaha zit je veel meer op de motor, als op een troon. Maar ondanks de imposante verschijning hoeven zelfs rijders van ongeveer 1.65 meter geen angst te hebben om bij een stoplicht de voeten aan de grond te zetten. 830 millimeter zithoogte klinkt verdacht hoog, maar de motor bouwt smal, wat een en ander vergemakkelijkt. Je zit zo comfortabel als op een oorfauteuil op de pezige Japanner, terwijl het voelt alsof je op een volgroeide allroad onderweg bent, maar dan in maatje 36. En dan praten we over 200 kilo totaalgewicht, inclusief de optionele kofferdragers, toerruit en verwarmd zadel. Het optimaal gepositioneerde en niet te brede stuur tekent mede voor de speelse handelbaarheid van de Tracer en onderstreept al bij stapvoetse snelheden de enorme wendbaarheid van de Yamaha. Waanzinnig hoe brutaal je de 700 van links naar rechts kunt omgooien. Alleen het innige contact tussen mens en machine is niet zo intens als in het zadel van de Kawasaki.
Maar de Ninja scoort toch al met het feit dat hij het zijn rijder in ieder opzicht makkelijk maakt. De sterke punten van de Kawasaki zijn stabiliteit, neutraliteit en homogeniteit. Hoe zei u? Ja, inderdaad, deze Kawasaki overtuigt van motorblok tot rijwielgedeelte, niet door extremen, maar juist door de uitstekende balans. Saai? Nee, gewoon een heel goede motorfiets! De koppeling (anti-hop) laat zich vederlicht en slechts met één vinger bedienen (servo-ondersteuning). Alle zes versnellingen laten zich moeiteloos en zonder lawaai vinden, terwijl de paralleltwin aangenaam zacht op het gas reageert en vanaf 2.000 toeren uiterst gemotiveerd door het toerenbereik klimt. Dankzij de korte overbrenging en homogene vermogensafgifte is er altijd genoeg punch voorhanden. Geringe lastwisselreacties, aanstekelijk neutrale stuureigenschappen en Dunlop D214’s zonder oprichtneiging completeren het rondom-zorgeloos-pakket van de Ninja 650, waarvan de Nissin remklauwen zich bovendien fijner laten doseren dan de klauwen van de Yamaha. In combinatie met een pittig regelend ABS komt de Kawasaki tot aangenaam korte remwegen. Uitstekende prestatie, die kan de Ninja 650 in de zak steken!

Vooral ook omdat de Tracer 700 op dit gebied niemand wil overvragen. Koppeling en versnellingsbak van de Yamaha zijn daarnaast net iets minder licht en precies te bedienen en de stuurbevelen worden wat vrijblijvender opgevolgd, net iets onwilliger misschien. De stugge set-up van de vering biedt weliswaar beduidend meer reserve bij duogebruik of tijdens een snelle rit, maar desondanks laat de Tracer zich niet helemaal honderd procent neutraal door een bocht leiden. Met name bij remmen onder hellingshoek en op oneffenheden in het wegdek heeft de Yamaha een lichte oprichtneiging. Waar de iets comfortabeler afgestelde Kawasaki korte oprispingen en forsere dellen in het wegdek soepel wegslikt en daarbij door de mindere demping trouwens iets met de achterzijde wil gaan pompen, schiet de Tracer er wat meer ongepolijst overheen, met name over de diepere dellen.
De Michelin Pilot Road 4’s maken de Yamaha ondanks de brede 180-achterband (de Kawasaki heeft een 160-exemplaar) verheugend wendbaar, maar bij forse hellingshoeken krijgt de Tracer wel lichtjes de neiging de bocht verder in te vallen. Verder stuurt de Tracer lekker gemotiveerd en levendig door het bochtenwerk, maar helemaal als op rails gaat het dus niet. De Ninja 650 is wat minder aanvalslustig dan de Yamaha, maar aan de andere kant net even wat stabieler. Zelfs bij hard ankeren voor een bocht blijft de Kawasaki heel mooi op lijn, om vervolgens ook bij flinke hellingshoeken stoïcijns op koers te blijven.
Beide machines zijn natuurlijk geen sportfietsen, maar kennen daarentegen een grote praktische bruikbaarheid. De stroomlijn en de standaard in drie posities verstelbare ruit van de Kawasaki beschermen bijvoorbeeld de benen en het bovenlichaam van de rijder op uitstekende wijze. Als ook de helm volledig uit de rijwind moet verdwijnen, moet je als rijder plat op de 15-liter-tank gaan liggen. Niet heel comfortabel, maar je trommelvliezen worden als tegenprestatie wel getrakteerd op een heerlijke inlaatsound van het motorblok. En ook op de vibraties van de tweecilinder. Hè? Ja, het motorblok van de Ninja vibreert merkbaar, met name rond de 5.000 toeren en dat merk je zowel als rijder en als passagier. Het Tracer-blok loopt aanmerkelijk rustiger en komt door de grotere cilinderinhoud net even doortastender voor de dag. De 700 ontplooit zijn vermogen steeds met een ‘joie-de-vivre’ die je op de Kawasaki een beetje mist. De Crossplane-tweecilinder van de Yamaha reageert directer en met meer punch op gasbevelen, maar spreekt dan weer niet zo boterzacht aan als het Ninja-blok.
En de reiskwaliteiten? Een passagier ontbreekt het op de Kawasaki aan ontplooiingsmogelijkheden. De Ninja 650 heeft slechts een smal zitje in de aanbieding en daarnaast weinig ruimte voor de voeten, die verder op redelijk hooggeplaatste voetsteunen rusten. Achterop de Tracer 700 kun je daarentegen met een gerust hart die Zweedse uitwisselingsstudente terug naar Zweden rijden. Niet alleen het traploos instelbare ruitje zorgt voor rust in de commandocentrale, een duopassagier zit bovendien comfortabel, meer ontspannen ook. In de solide optionele koffers past bovendien meer bagage dan in de kleinere tassen van de Ninja. Met een beperkte 167 kilo maximale belading moet je het maximaal toegestane totaalgewicht dus steeds goed in de gaten houden. Jammer eigenlijk, want de stugge veerelementen van de Yamaha zouden best meer aan kunnen. Toch laat ook de Tracer een steek vallen in de duowaardering: het ABS staat door de grovere regelintervallen niet alleen kortere remwegen in de weg, maar bij stevig ankeren met passagier kan het tevens – lichte – stoppies niet helemaal voorkomen.

Kan er bij deze gemixte balans überhaupt sprake zijn van een afgetekende winnaar? De Kawasaki stuurt lichter en neutraler, verbruikt minder, kan een sportief stukje sturen, maar heeft dan weer wat moeite met een passagier. En ja, om de vibraties van de tweecilinder kun je ook niet helemaal heen. De Tracer komt op alle onderdelen prima voor de dag, doet volwassener aan, heeft het meest levendige motorblok, maar niet het overtuigende lichte en neutrale van de Ninja 650. Daarentegen kun je met de Yamaha prima op reis en ook de dame van je dromen kan met je mee. Op punten wint de Tracer 700. De Ninja wint als het op de prijs/kwaliteit-verhouding aankomt. Uiteindelijk moet je uiteraard zelf beslissen en dat zal vooral een kwestie van lichaamshouding zijn.

MOTOPLUS CONCLUSIE

1. YAMAHA TRACER 700
Een echt volwassen machine, die de spagaat tussen reizen en sport overtuigend maakt. Het stuurgedrag zou iets neutraler mogen en de veerelementen zouden wat fijngevoeliger mogen aanspreken.

2. KAWASAKI NINJA 650
De Kawasaki is een echt rondom-zorgeloos-pakket met uitstekende stuureigenschappen, krachtige remmen, een zuinig motorblok en sportieve looks. Als de tweecilinder net even iets minder vibreerde en een passagier meer plek had….