Compacttest SWM SM500R
Hij is er al een jaartje of twee, SWM’s SM500R. Voor dit jaar echter, kreeg de dikke eencilinder supermoto de noodzakelijke Euro 4-kuur. Op de Pista Azzurra, een kleine kartbaan in het noorden van Italië, voelden wij ‘m aan de tand. Met als slagroom op het toetje een paar ronden met de officiële fabrieks supermoto van SWM!
Sommige dagen beginnen onder gelukkig gesternte, en vandaag is zo’n dag. De temperatuur is aangenaam, voor me ligt een kort, maar op het oog leuk en uitdagend kartbaantje en in de schaduw van een racetruck staan vier SM500R’s ongeduldig te wachten op een baasje om ze uit te laten. Daar is overigens wel animo voor. Geen wonder ook, een supermoto mag dan wel niet uitblinken in pietluttigheden als bijvoorbeeld praktisch gebruiksgemak, maar dat compenseren ze ruimschoots met hun flitsende, speelse en ronduit hooliganachtige rijeigenschappen. Op de openbare weg, maar zeker op een afgesloten circuit als dit. En alleen al de lichtvoetige uitstraling van SM500R nodigt uit om linea recta in het zadel te springen. Of beter gezegd, eigenlijk doet de hele machine dat, zeker in het nieuwe zwarte kleurenschema, die het oude en enigszins gedateerde (subjectief, ik weet het) wit/rood/gele jasje vervangt. Samen met de reeds genoemde Euro 4-aanpassingen is daarmee de 2017-update eigenlijk wel besproken. Veel noodzaak voor verdere aanpassingen was er feitelijk ook niet, aan een state-of-the-art elektronicanetwerk heeft een pure fiets als een supermoto immers geen behoefte, en de mechanische basis stond al als een huis.
Het fundament daarvoor werd gelegd Husqvarna, door de SM510 om precies te zijn, en als zodanig is de SM ook nog duidelijk herkenbaar. Hoewel al een aantal jaartjes oud, nog altijd een meer dan degelijke basis, waarmee SWM ook nu nog uiterst competitief in de diverse nationale en internationale supermoto competities is. Basis van het rijwielgedeelte wordt gevormd door stalen dubbel wiegframe, voor en achter afgeveerd met Kayaba componenten. Bijna volledig instelbaar, enkel de veervoorspanning is voor niet instelbaar. Verder nog onder meer remmerij van Brembo (voor radiaal), standaard Michelin Pilot Power 2CT schoeisel en een ronduit nette afwerking. Een hardcore supermoto, die een stuk extremer is dan de grotere 650 uit eigen huis. En dat alles voor een bijzonder nette prijs van net geen € 7.500,00.
Afijn, genoeg geneuzeld. Uit de dubbele einddempers van de testmachines klinkt een sonoor gestamp, de machines zijn er klaar voor. Standaard is de exact 501 cc metende eencilinder goed voor 20 kW (27,2 pk), maar net als met enduro’s is dat slechts een homologatiewaarde. Voor circuitgebruik kan het vermogen moeiteloos worden opgeschroefd naar 52 pk (voor de openbare weg ook, maar sssstt…niet verder vertellen…), wat uiteraard ook is gebeurd.
Na een licht afwachtende snuffelstage van twee à drie ronden, wordt het tempo flink opgeschroefd. Moeiteloos overigens, want de 500 schept veel vertrouwen. Het omgooien van de droog 121 kilo wegende eencilinder gaat met hetzelfde gemak als het omkeren van een pannenkoekje en zowel bij het vol uitaccelereren als aanremmen blijft de boel relatief stabiel. En ook goed: de remmen zijn prima te doseren en bijtgraag, terwijl de standaard Pilot Powers opmerkelijk veel grip bieden. Al na slechts een paar rondes aftasten krassen de voetsteunen vrolijk hun handtekening in het asfalt. Glanzend middelpunt van dit alles is en blijft het blok. Het aggregaat is zeker voor een eencilinder bij lage toeren al aardig bij de pinken, reageert spontaan op het gas (onderin wel licht vertraagd) en klimt gretig door zijn toerenbereik. Het beult zich een slag in de rondte en voelt zich vooral in de hogere toerenregionen opperbest. Een heerlijk, sterk blok dat maar blijft sleuren!
Al is alles relatief, zo blijkt weer eens niet veel later. Op het menu staat een aantal ronden met de nr. 20 fabrieksmachine van Edgardo Borella. Een 450 weliswaar, maar wel opgepept tot ‘over de zestig pk’ en voorzien van allerlei racy lekkernijen én speciaal supermoto schoeisel. Alleen al de klappen uit de vrij ademende Arrow-pijpen toveren een brede grijns op het smoelwerk, wat nog meer geldt voor de gretigheid waarmee de 450 door toerenbereik klimt. In no-time hik je tegen de begrenzer aan, maar gelukkig is de machine voorzien van een quickshifter met autoblipper, waardoor je bloedsnel door de versnellingen tikt. Een verslavende machine, ook al omdat ‘ie nog makkelijker stuurt, harder remt en de grip geen grenzen lijkt te kennen. Eigenlijk rest er nadien maar één vraag: “Wa kos da?”
Teveel waarschijnlijk, maar gelukkig kun je je dankzij de SM500R ook voor een heel stuk minder aan het betere supermoto werk laven. De machine doet precies wat het uiterlijk beloofd: ongecompliceerd, puur en lichtvoetig stuurwerk leveren. Geen fratsen, gewoon knallen!
