Evert ten Napel – Rein’s Reizen

Binnen onze vaste club, de DC10 Skyriders, bestaan er nog diverse kleinere clubjes die met regelmaat simpele dagtoertjes of meerdaagse tripjes organiseren. Zo hebben we Leo, die de jaarlijkse buitenlandrit coördineert, soms met hulp van Luuk, Peter en dit jaar Otto. Vorig jaar de Dolomieten, deze editie Oostenrijk. En Leo heeft voor 2017 reeds een trip naar de Harz in de planning en al een hotel geboekt. Dan kennen we het Chapter Veluwe. Daar hoor ik zelf bij.

We kijken op weeronline of buienradar en bij geen regen en het liefst een zonnetje kondigen we een ritje aan over de prachtige Veluwe, soms richting Salland, Twente of de Achterhoek. Wie tijd en zin heeft, is dan welkom voor altijd eerst een bakkie koffie met appeltaart en vervolgens een mooie rit.
Sinds enkele jaren hebben we nog een gezelschap ‘Rein’s Reisen’. Rein is eigenlijk de vaste capo van de Skyriders en net als velen van ons ook motard bij Alpe d’Huzes. Tijdens een van de toeren naar de Alpe ontstond bij hem het idee om voor een select clubje van zo’n acht tot maximaal negen mannen een leuke toer van een week te organiseren. “Ga je gang Rein”, riepen wij in koor en zo ontstond Rein’s Reisen.
Was het vorig jaar Toscane, deze keer ging de trip naar Normandië en Bretagne. De eerste drie dagen logeerden we aan het strand van Omaha Beach waar op 6 juni 1944 de grote invasie plaats vond van de ‘allied forces’. Naast toeren op onze tweewielers bezochten we ook het enorme ereveld waar tienduizenden vaak jonge Amerikaanse soldaten liggen bergraven. Wat een enorme indruk maakte dat op ons. De dag daarop reden we via bochtige weggetjes naar Lorient waar de Duitsers enorme bunkers bouwden om hun U-Booten te onderhouden.
Na drie dagen Normandië ging het via Le Mont Saint Michel (dat opvallende eilandje voor de kust) naar onze tweede pleisterplaats, Domaine Bozeuc in Bretagne. Onze lieve heer heeft Frankrijk geschapen voor allereerst de Fransen, maar ook voor motorrijders en voor lekker eten en goede wijnen. Wat de chef de cuisine in de keuken van Bozeuc voor ons op de borden toverde: fantastisch!
Wat verder opviel, dat Franse motorrijders flink aan het gas trekken en dat er eigenlijk geen Franse motormerken meer zijn. Ik geloof Voxan nog. Waar ze auto’s, treinen (Alstom) en vliegtuigen (Airbus) aan de lopende band en van grote kwaliteit produceren, daar ontbreekt een echte motorcultuur. Rijders daarentegen zijn meer dan genoeg.
Na zo’n 3.000 kilometers kwam het gezelschap via een tussenstop in de omgeving van Rouen moe maar voldaan terug. Rein het was weer een eer mee te mogen. Ik begrijp dat de plannen voor 2017 reeds in je hoofd borrelen. Hulde!