De eerste voorjaarstrip
Het is weer voorjaar. Ons reisseizoen begint. En om te reizen, moet je de weg weten
Shell -en Michelinkaarten zijn passé. We pakken een GPS mee. GSM en creditcard in de binnenzak. Tomtommetje op zijn stuurklem en aanzetten. “Verlaat het tuinpad en ga rechts af. En doe je gulp dicht”. Het mooie van zo’n voorgeprogrammeerde reis is dat je alle tijd hebt om je met het rijden bezig te houden.
Op de tweede dag raakte een van de kompaans de roedel kwijt op een hectisch verkeersplein. Net daarvoor hadden de reizigers nog geconcludeerd dat ze conform de digitale planning om zes uur bij hun gereserveerde hotelletje zouden zijn. Er werd bleu tooth contact gemaakt met het verloren schaap. Dat schaap blaatte blij dat er niks aan de hand was. “Jullie zien me wel verschijnen”.
Toen de verloren zoon weer op pad ging merkte hij dat hij zijn GPS geplet had tussen zijn buddy en zijn frame. Hij gokte op zijn goede gesternte en ging op het gevoel zijn maats achterna. Wij mannen moeten niet te veel op ons gevoel doen. Terwijl het al stevig begon te schemeren stopte hij inmiddels zwetend van de stress in de beboste Vogezen. Het benzine waarschuwingslampje knipoogde samenzweerderig naar hem. Vlak voor hem schoot een wild zwijn over het smalle weggetje.
Hij probeerde zijn vrienden te bellen, maar had niet voldoende bereik. Hij besloot weer te gaan rijden. Kwam in een gehucht met een gesloten tankstation en belde aan bij het huis er achter. Hij kocht een volle tank benzine tegen een woekerprijs. Het slangenmens was blijkens niet van zin om naar zijn smeekbede over routes, vrienden en hotelletjes te luisteren. Moedeloos ging hij op pad, koersend op de maan. Het was intussen serieus donker en het wegenstelsel bleef rustiek zonder wegaanduidingen.
In de verte zag hij lichten. Die verdwenen weer achter de bomen op een heuvel. Het huilen stond hem nader dan het lachen. Op een kruising werd hij opeens verblind. Vanaf het dak van een auto prikte de chauffeur met een draaibare verstraler in zijn gezicht. De lampenier en zijn maat bleken lokale gendarmes te zijn. Ze reden voor hem uit en wezen hem toen hoe verder te rijden. Het weerzien met de reisgenoten was emotioneel. Om drie uur ’s nachts dook de verloren zoon fysiek en geestelijk uitgeput en stevig aangeschoten in zijn mandje.
Het werd toch nog een leuke trip. En het leermoment? Nooit meer weggaan zonder echt papieren kaart of geprinte routebeschrijving? Welnee! De volgende keer moet er gewoon een reserve GPS mee!
