Een uitstervend ras

We sterven uit…

“We sterven uit”. Niet als in ‘zei de ene dino tegen de andere’ maar als in ‘ambachtelijke motorzaken’. Het klonk niet eens erg bezorgd. Maar dat kwam omdat Sander de geit al verpend had. Een genetische techneut zit nooit zonder werk. Hij pendelde nu van uit Wervershoof naar ergens anders om binnen de meest strakke deadlines een Urker kotter af te lassen. Hij werkte weer voor zijn geld, reed weer motor voor zijn plezier. De Triumph Daytona had hem 1000 euro gekost. “Kan je na gaan wat ze voor mijn spullen willen geven. Er zijn geen klanten meer voor ouwe dingen. Daarom gaat de tent dicht. Ik ga met mijn Lief in Den Haag wonen”.

Sander en ik hadden elkaar een poosje niet gezien. Het bord met bedrijfsnaam was aardig overwoekerd. In de bedrijfshal stonden nog maar een paar motorfietsen en zijspannen. De hond was ook een andere dan de laatste keer. Sanders Lief. Nou ja. Dat soort dingen gebeurt ook. De vergelijking van The Beauty and The Beast lag te erg voor de hand. “Ja, .. ook alweer twee jaar” glunderden ze.

 In een notendop was het verhaal dat het bedrijf dat draaide op het verlassen van frames, het maken van schommelarm voorvorken, het maken en zetten van ‘loodvrije’ klepzetels, het bedenken van zijspancombinaties en het ‘Autobahnfest’ maken van Enfields en Urals… Gewoon geen klandizie meer kreeg.

 “Iedereen droomt over vroeger. Maar iedereen koopt nieuwe motoren. Dat is dus niet goed voor bedrijven als het mijne” mijmerde Sander. En de mensen die je dan nog wel weten te vinden zijn vaak enorme steunzolen en wolkenlopers die denken dat alles niks mag kosten terwijl ze de wereld aan babbels hebben. Kom maar mee, dan zal ik je laten zien hoe ik al aan het ruimen ben”.

De werkplaats zag er uit als of er net een middenzware artillerie beschieting had plaatsgevonden of dat er was geëxperimenteerd met een opblaasplaats voor radicalen. Er zijn immers ook honden uitlaatplaatsen? In het midden lagen de resten van de DAPR. De ongelooflijke driewieler met zijn Oostblok achtergrond en een DAF motorblok. “Verbrand, kortsluiting, ik had een monteur via de reïntegratie. Eentje met hersenletsel. Meer hersenletsel dan dat ik dacht”. Naast de overleden Russische bastaard lag nog een pluk ongeregeld Russisch goed. De Uralrijder in mij werd wakker. Alles moest immers weg? “Ja.”Somberde Sander.”Naar de Hoogovens. Alleen gekken als jij hebben er nog wat aan en die willen er niks voor geven”. “Ja, dat wil ik ook! En dan neem ik direct mee! Dan ben jij er mooi van af!”

Sander keek met duivels genoegen naar mijn auto. “Dat wil ik zien!” Nog maar een uur later wrong ik me op de bestuurderstoel. Tussen mijn hakken en die stoel lagen drie versnellingsbakken. De bank stond in zijn voorste stand. Als ik mijn linker oor strak tegen het raam hield raakte mijn rechteroor het balhoofd van het linker frame net niet.

Motorrijden is leuk. Maar een Oldsmobile Custom Cruiser uit 1976 is soms ook reuze handig.

De zaak is intussen redelijk onder controle. De DAPR moet dit voorjaar weer herboren zijn…