Evert ten Napel – Boze Theo

Tijdens een kort tripje naar Milaan, een paar weken terug, kreeg ik ineens een flashback. Zeg maar een moment dat plotseling terug komt in je herinnering. Het was tijdens een training op het politiecircuit in Lelystad. Een training voor de motards van Alpe d´Huzes.

We moesten weer eventjes alle te verwachten zaakjes doornemen, zoals het helling rijden en dan vooral het plotseling remmen en stilstaan op een helling. Iets wat in de praktijk van de tocht tegen de Franse Alpe regelmatig voorkomt. Een fietser, die voor de derde of vierde keer omhoog klimt en plotseling onwel wordt of materiaalpech krijgt. De motard in de buurt moet plotsklaps remmen en hulp verlenen. Hoe zet je je motor neer op een steile helling. Dat soort oefeningen kregen we voor onze kiezen die dag in Lelystad.
De instructeurs waren ervaren rotten. Het ging ook prima totdat de instructeur van mijn groepje een blik op mijn schoeisel richtte. Theo heette hij. “Evert tijdens het motorrijden draag je laarzen en geen schoenen, je moet je enkels beschermen bij een eventuele val”. “Het is erg warm, vandaar deze toch wel halfhoge schoenen Theo”, wierp ik nog bedremmeld tegen. “Volgende keer als ik je weer hier zie, dan laarzen Evert!” “Ja, Theo”, riep ik met schaamrood op de kaken.
Wat heeft dit te maken met een tripje naar Milaan, zult u zich afvragen? Nou het schoot door me heen toen ik al die Italianen op brommende tweewielen met korte broek, los fladderend shirtje en zonder handschoenen voorbij zag scheuren. Geen tien, geen honderd maar wel duizenden. Motoren en vooral scooters zijn razend populair in zuidelijke landen en vooral in grote steden als Milaan. Wel allemaal trouwens een helm op, ook langzaam tuffende scooters, iets wat bij ons niet verplicht is. Het is bij een temperatuur van dertig graden of hoger ook heel verleidelijk om je motorpak en handschoenen, laat staan motorlaarzen thuis in de kast te laten. Maar als instructeur Theo dit had gezien, dan had hij mogelijk heel hard geschreeuwd tegen al die domme Italianen zonder beschermende kleding: “Bij een volgend bezoek aan Milaan wil ik jullie allemaal in motorkleding zien en handschoenen aan en…laarzen!”
Italië is wel het land van de brommende tweewielers. Vooral de scooter is razend populair, ook de minder mooi uitziende driewielers, sorry Piaggio, Peugeot en Gilera, ik kan er moeilijk aan wennen. En scheuren dat ze doen. Een stoplicht vliegt nog niet op groen of een lawaai stijgt op, nog harder dan een vertrekkende Boeing of Airbus. Ik kan er uren naar kijken.
Het ziet er in een hippe stad als Milaan ook allemaal gelikt uit. De mode, de schoenen, de ijszaken, de terrasjes, de kerken, de musea. Kortom het is het helemaal. Zelfs de carabinieri op motoren. Witte helmen, witte handschoentjes en zwarte pakken met een donkerrode bies. Ietsje minder opvallend dan het felgele biesje van onze agenten, maar wel net een ietsje modieuzer. Trouwens de heren reden niet op motoren van Italiaanse makelij maar op Beierse boxers.
Na al deze lofzangen zult u denken waarom gaat die Evert niet in Italië wonen? Hoe mooi ook voor motorrijders, toch wil ik een rondje Lago Maggiore of een helse klim tegen de Stelvio en Gavia niet inruilen voor een toertje naar Twente, de Achterhoek, de Posbank, de Weerribben, de Lemelerberg , het Groene Hart of even langs de IJsseldijk van Kampen naar Deventer. Om maar te zwijgen over mijn vaste route langs de Stakenberg door het Vierhouter Bos naar Apeldoorn voor een nieuwe band of een onderhoudsbeurt. Jazeker Theo, altijd met beschermende kleding en motorlaarzen, hoe warm het ook is!