Britten V1000 in Nederland
De Britten V1000 bracht de motorwereld in vervoering in de jaren ’90, het was dé poster-bike bij uitstek en iedereen met ook maar een haartje affectie voor sportmotoren was er idolaat van. Met reden, want de Britten koppelde een hallucinerend ontwerp en avant-garde technieken aan klinkende resultaten. Assen was één van de plaatsen waar grote successen werden behaald en ruim twintig jaar na dato waren twee Brittens te zien en horen tijdens de Ducati Club Races.
Deze unieke kans moest natuurlijk benut worden om te spreken met de twee eigenaren en met de twee meest succesvolle Britten-coureurs, die in Assen de demoritten zouden verzorgen. Daarnaast was dit een uitgelezen moment om de techniek op je in te laten werken zoals alleen een live ontmoeting dat toestaat, want zelf je hoofd tussen radiateur en achterwiel (jawel!)steken is toch heel anders dan een poster bekijken. Het eerste wat opvalt is dat de oppervlakte van veel gietstukken een beetje grof is. De verklaring hiervoor is natuurlijk dat élk gietstuk door John Britten zelf ontworpen is en dat de mal in het afgezonderde Christchurch, wat op het zuidelijke eiland van Nieuw-Zeeland ligt, is gemaakt. Ook gieten, koelen en eventueel harden vond in John’s schuur plaats. Van de andere kant, datzelfde zie je ook bij de Grand Prix MV Agusta’s uit de jaren ’60. Als je voorbij die oppervlaktekwaliteit kijkt, dan zie je de meest bijzondere constructies, waarbij elk deel meerdere functies vervult, zoals dat ook bij een Formule 1 auto geldt. Enkele voorbeelden: het motorblok is het frame, kuip, tank en zitje zijn één monocoque, toen electronica nog in de kinderschoen stond was de Britten al met een instelbaar injectiesysteem uitgerust en alles wat niet van metaal is bestaat uit carbon, op de banden na. Legendarisch is ook het interview met Britten waarin hij met een spoel carbondraad in zijn handen staat en, als een guitig schooljong dat net een scheikunde-experiment in vlammen heeft laten opgaan, vertelt: “Van deze rol heb ik drie motorfietsen gebouwd en er is nog steeds carbondraad over. Is dat niet geweldig?” Kan niet, dat kende hij niet en limieten werden door hem niet opgezocht maar opnieuw gedefinieerd. Fraai om te zien dat er dankzij de Ducati Panigale, met zijn frameloze rijwielgedeelte, nu een voorzichtig deel van de ontwerpfilosofie van John Britten tot de productiemotoren is doorgedrongen. Hij was visionair en innovator ineen, een soort kruising van Jules Verne en Leonardo da Vinci met een focus op racemotoren. Alhoewel hij zich daar niet toe beperkte, want ook ontwierp hij huizen en goot bijvoorbeeld alle deurklinken zelf, omdat hij de bestaande designs onaantrekkelijk vond.
Terug naar de legendarische V1000, een 138 kilogram lichte machine. Denk niet dat het alleen maar rozengeur en maneschijn is geweest. Tijdens een van de eeste testritten brak de carbon voorbrug namelijk en tijdens het eerste optreden in 1992 in Daytona ging de kwalificatie in rook op toen een cilinderbus scheurde. Die is niet leverbaar via de Brezan en dus werd deze ‘gewoon’ gelast. Andrew Stroud reed de Britten in de wedstrijd van de laatste naar de eerste plaats, maar helaas viel de machine twee ronden voor het einde uit, omdat de accu leeg was nadat de ontsteking abusievelijk niet was uitgeschakeld in de uren voor de race. Een normaal mens zou hierna aan de prozac moeten, maar deze deceptie spoorde John aan om in 1993 enkele wereldsnelheidrecords te vestigen. In 1994 stond Daytona weer op de kalender. Tegen een armada van fabrieks-Ducati’s kwam, zag en overwon Stroud. Dit was het begin van de grote zegetocht, waarbij zowat alles werd gewonnen waaraan de Britten deel mocht nemen. En dankzij de Ducati Club Nederland hebben wij in 2016 weer de gelegenheid om twee Brittens te horen, zien en ruiken. Opvallend is hoe mooi ze klinken! Een fraai donker en hol geluid, waarbij vooral opvalt hoe wrijvingsloos de motor op het gas lijkt te reageren, wat duidt op een combinatie van weinig inertia, weinig interne wrijving en een voorbeeldig injectiesysteem. Het geluid zal nog jaren in mijn oren nagalmen, want het was een genot om deze pronkstukken eens in het echt mee te maken. Voor nu, geniet van de fraaie details!
