Interview Dani Pedrosa

Hij heeft het imago een grijze muis te zijn, maar Dani Pedrosa is een van de interessantste coureurs in de MotoGP. Hij staat zelden vooraan in het meningencircus, maar als hij iets zegt, is het iets zinnigs. In een zeer persoonlijk gesprek laat Pedrosa de wereld van een MotoGP-rijder van een andere kant zien.

Even leek het erop, aan het begin van het vorige seizoen, dat de racecarrière van Dani Pedrosa in gevaar was. Een riskante operatie aan een slepende armblessure kostte hem een aantal races, maar voorkwam een vroegtijdig einde van zijn carrière. Sinds Pedrosa in 2001 zijn Grand Prix-debuut maakte, was er vrijwel elk jaar wel iets: botbreuken, peesblessures, ontstekingen, complicaties van eerdere ingrepen. Hij valt niet vaker dan anderen, maar als hij crasht, houdt hij er wel vaker dan anderen een blessure aan over.
Dit seizoen bleef de 30-jarige Catalaan – tot nu toe – van fysieke malheur gevrijwaard. Maar nu zijn het de motor, de banden en de nieuwe elektronica die hem weerhouden de resultaten te boeken die hij nodig heeft om mee te doen in de strijd om de wereldtitel.

? Word je daar nou niet moedeloos van?
! “Het is ongelooflijk, inderdaad. Als het niet het één is, is het wel het ander. Altijd wat. Natuurlijk is dat soms best moeilijk en ik vraag me ook wel eens af wanneer het een keer ophoudt. Maar blijkbaar is dit mijn pad. Het pad dat je moet gaan, kun je niet zelf kiezen. Op wat er op je pad komt, heb je ook geen invloed. Maar je kunt wel zelf bepalen waar je je voeten neerzet, hoe je omgaat met wat je tegenkomt. Dat is iets wat ik de afgelopen jaren heb geleerd. Dat betekent niet dat ik mijn voeten altijd op de juiste plaatsen neerzet, of dat ik overal goed mee omga en geen frustraties meer ken, maar ik heb wel leren begrijpen dat het zo werkt.”

? Is het een kwestie voor je geweest, het mogelijke einde van je carrière door die armblessure?
! “Nee, eigenlijk niet, want er waren zoveel andere kwesties waar ik mee om moest gaan. Zo’n blessure maakt veel los. Het is een heel vreemde mix van emoties. Er is pijn, er is onzekerheid, er is hoop, er is angst. Eenzaamheid ook. Ik kreeg enorm veel steun van mijn familie, mijn vrienden, het team, Honda, sponsors. Iedereen leefde ontzettend mee. En toch was er die eenzaamheid. Het is jouw lijf, jij bent de enige die keuzes kan maken over jezelf, je moet het alleen doen.”

? Is deze sport niet sowieso eenzaam?
! “Ja, best wel. Ondanks alle mensen om je heen, moet je het alleen doen. Op de grid of in een race kun je eenzaamheid voelen, maar nooit zo erg als tijdens een blessure. En bij deze was het heel anders dan bij andere blessures die me een poosje aan de kant hielden. Alles liep door elkaar: fysiek, emotioneel, spiritueel, racen, mijn persoonlijke leven. Alles zat in hetzelfde emmertje. Dan is het soms moeilijk te onderscheiden wat je gevoel is ten aanzien van die verschillende dingen.”

Sinds zijn terugkeer na de operatie aan zijn arm, oogt Pedrosa anders. Volwassener, bedachtzamer, maar ook zekerder van zichzelf en zijn mogelijkheden. Voorheen wekte hij nog wel eens de indruk moeite te hebben als hij onder druk kwam, maar sinds zijn rentree bij de GP van Frankrijk in Le Mans lijkt hij de schroom van zich te hebben afgeworpen. Sindsdien trekt hij ook opvallend vaker zijn mond open als dingen hem niet bevallen. En dan komen er dingen uit die hout snijden. Zonder een kant te kiezen zei hij verstandige dingen over de rivaliteit tussen Valentino Rossi en Marc Marquez. En onlangs maakte hij een stevig statement over de winglets aan de motoren, die hij ronduit gevaarlijk vindt: “We doen alles om de veiligheid te bevorderen: circuits worden aangepast, helmen en pakken moeten aan allerlei eisen voldoen, maar ondertussen staan we wel toe dat de motoren worden uitgerust met zulke uitsteeksels. Als ze breken tijdens een crash, kunnen ze verschrikkelijke schade aanrichten. Het is alsof we met messen rijden. Dat moet niet mogen.”

? Heeft die periode je veranderd?
! “Ik denk het wel. Levenservaring verandert je, vooral de moeilijke periodes, waarin je moet vechten. Door de moeilijke tijden leer je ook de goede tijden waarderen. Maar het is vast ook de leeftijd. Een mens wordt volwassen – jammer genoeg. Ik vind het niet altijd leuk hoor, volwassen zijn. Ik mis het onbevangene wat ik vroeger had. Ik denk nu veel meer na: wat doe ik? Waar ben ik mee bezig? Waar doe ik het voor? Dingen waar ik nu twee keer over nadenk, deed ik vroeger zonder er ook maar één keer over na te denken. Ik probeer het wel vast te houden, dat onbevangene. Het is een van de sleutelelementen om plezier te houden in het leven en in het racen. Ik ben nu 30, maar ik wil een jongetje blijven, kunnen spelen zonder bang te zijn.”

? Lukt je dat, de knop omdraaien en je hoofd uit zetten?
! “Vaak wel. Je kunt daar op trainen met mindfulnessoefeningen en meditatie. Maar het lukt niet altijd, omdat je lichaam een goed geheugen heeft. Je lichaam onthoudt de nare ervaringen, de keren dat je slecht behandeld bent door mensen, de crashes. Als je een volgende keer in eenzelfde situatie terecht komt, herinnert je lichaam je daaraan, want het wil niet weer de pijn voelen. Dan gaan de alarmbellen rinkelen. En met die waslijst van blessures die ik heb gehad, rinkelt de alarmbel nogal eens. Maar te veel waarschuwingen van je lichaam zijn niet goed voor de ziel. Je moet daarin de balans zoeken om zowel je lichaam als je ziel niet tekort te doen. Op een dag wordt dat gemakkelijker.”

? Je hebt ook heel goede tijden meegemaakt, met veel overwinningen en grote successen.
! “Absoluut! (brede lach) Veel meer dan ik had verwacht. Dat ik zo’n goede tweede helft van het seizoen zou hebben vorig jaar, had ik bijvoorbeeld nooit durven dromen. Dat is dan inderdaad weer balsem voor de ziel.”

Heel even deed het gerucht de ronde dat Pedrosa zou overstappen naar Yamaha, waar hij de vacature-Lorenzo zou vervullen. Yamaha had Pedrosa inderdaad een aanbieding gedaan, voor het geval Maverick Viñales zou besluiten bij Suzuki te blijven. Het zou een enorme stap zijn geweest voor Pedrosa, die zijn hele carrière bij Honda reed. Maar misschien zou het wel dé kans zijn geweest om die ene felbegeerde titel te pakken. De klok tikt. Pedrosa wordt er niet jonger op.

? Je bent een van de succesvolste coureurs allertijden, maar de enige van de vier aliens die geen wereldkampioen in de MotoGP is.…
! “Ik ben er twee keer heel dichtbij geweest. (lange stilte) Tja. Ik kan er niks anders van maken. Het is zo. Aan overwinningen ontbreekt het me niet, maar mijn lijf, mijn lengte en mijn gewicht zijn niet in mijn voordeel.”

? Geloof je er nog wel in?
! “Ja! Zeker wel! (knikt hevig) Op het moment is het moeilijk. Ik krijg niet de resultaten die ik wil, ik heb niet de snelheid die ik nodig heb om voor overwinningen te strijden, om wereldkampioen te worden. We maken wel stappen. Elke wedstrijd komen we dichterbij. En zelf doe ik alles wat binnen mijn bereik ligt. Meer dan dat kan ik niet doen.”

? Wat moet er gebeuren? Wat heb jij nodig om wereldkampioen te worden?
! “Dat probeer ik al een paar jaar uit te vinden. Ik denk dat ik het wel begrijp, maar daar kan ik nu niks over zeggen.”

? Wat mysterieus.
! “Haha. Ik heb vele kanten, ook mysterieuze. Dat wil ik graag zo houden.”