Tamurini T120 Massimo
Twee jaar na zijn overlijden, spreekt de stem van de geniale constructeur Massimo Tamburini nog één keer tot ons. Deze T12 Massimo is de allerlaatste creatie van deze Italiaanse grootmeester, de motor die hij altijd al wilde bouwen. Zijn zoon Andrea heeft die droom nu volbracht.
Weten deed niemand het zeker, maar eigenlijk kon je het al wel vermoeden. Iemand als Massimo Tamburini gaat immers niet zomaar met pensioen. Daar waar het hele leven van de Italiaan om draaide, liet ‘ie zeker niet zomaar even los na het vaarwel zeggen tegen het negen-tot-vijf bestaan. Tamburini was bezeten van motoren, een perfectionist en een regelrechte circuit-maniak. Licht, sterk en snel, dat was zijn credo tot het eind. Op 4 april 2014 stierf Tamurini op 70-jarige leeftijd, zijn veelal bijzondere, innovatieve en baanbrekende creaties zullen echter altijd voortleven. En nu, ruim twee jaar na zijn overlijden, doet de meesterconstructeur ons nog een laatste maal versteld staan met zijn ultieme schepping: de Tamburini T12 Massimo.
Daar staat ‘ie dan, quasi ‘zijn’ erfenis; superslank en volledig in het zwart gekleed. Een motorfiets waarvan je een beetje had kunnen vermoeden dat ‘ie er zo uit zou zien. Tamburini sprak er namelijk vaak over, dat het design van een motor parallel aan de ontwikkeling ontstond, als een soort van nevenproduct van de technische noodzakelijkheid. En kleuren en graphics zijn zoals algemeen bekend geen technische noodzakelijkheid. Het blijft in deze dus bij de gedachte dat rood vermoedelijk wel een fraai jasje voor de T12 zou zijn geweest. Toch laat zich in de huidige staat wel één ding onmiskenbaar vaststellen: als de vormen van deze creatie inderdaad enigszins dwangmatig zijn voortgevloeid uit functionaliteit, dan moet Tamburini’s laatste wapenfeit wel verdomd goed functioneren. Al helemaal omdat Tamburini, die tijdens zijn leven als motorfietsconstructeur en –designer noodzakelijkerwijs te maken had met het sluiten van compromissen, nu volledig de vrij hand had. Met niets of niemand rekening hoefde te houden. Geen koplamp, spiegels of knipperlichten en magnesium en koolstofvezel in alle hoeken en gaten.
Kortom, Massimo’s handen waren op geen enkel front gebonden, en een kostenplafond was er evenmin. Tsja, en dan kun je natuurlijk flink uitpakken. En dat deed de Italiaan, die eindelijk de motorfiets kon maken, die hij altijd al had willen bouwen: de ultieme superbike. De kroning van zijn levenswerk zogezegd, dat met onder meer de Ducati 916 en MV Agusta F4 al diverse hoogtepunten kende. Over hoe en onder welke omstandigheden de T12 ontstond, vertelt zijn zoon Andrea alles.
