KTM Therapietrip
Geen plan, geen kaart, geen navigatiesysteem, geen doel. ’s Ochtends niet weten waar de dag gaat eindigen. Rijden om het rijden met een motorfiets die alle zinnen weet te prikkelen. Twee weken extreem toeren naar nergens, op zoek naar innerlijke reinheid. Zwaktebod of geluksrecept?
De tijd raast voort, de druk stijgt. Steeds maar weer meer werk en minder tijd om tussen de bedrijven door wat energie te tanken. Ongemerkt heeft pure stress de lol in het werk verdreven. Dan barst de bom vanzelf een keer. Van de ene op de andere dag zijn de krachten verdwenen. Burnout? Ik moet er even tussenuit. Alles op een rij zetten, mezelf opnieuw uitvinden. De chef denkt gelukkig met mee: “Wegwezen, maar wel weer terugkomen!”. Dat weet ik nog niet. Wat ik wel weet is dat een tweewielig vluchtvoertuig als een motorfiets een ideaal middel is om geest en lichaam te zuiveren. En dan bij voorkeur een machine waarop je kunt groeien. Mijn hand grijpt instinctief naar de sleutel van de KTM 1290 Super Duke R. Op het eerste gezicht misschien allesbehalve een slimme keuze voor de lange baan, maar aan de andere kant is het een motorfiets in de ware zin des woords: een duivelse tweecilinder in een mooi vakwerkframe, krachtige remmen, wielen, tank en stuur. Meer zit er niet op. En dat moet ook zo blijven, want ook de bagage blijft tot een minimum beperkt. De bezittingen beperkt door het materiaal. Een reden ook waarom uitgerekend dit apparaat vrijheid representeert: maximale kracht bij een minimaal gewicht en compacte afmetingen.
Dag één, nog vlakbij huis, waar de mensen hartelijk zijn en ik ben opgegroeid. Al die herinneringen. De aantrekkingskracht van oude vrienden, de vertrouwde omgeving is zo sterk, dat ik niet ver durf te vluchten. Bovendien moet ik leren om het principe van vooraf ingedeelde dagen los te laten, me gewoon mee te laten voeren. Waar hebben we vroeger steeds met de motor gereden? Op die oude vertrouwde trajecten wordt al snel duidelijk dat deze motorfiets een echte ijzervreter is, die je met één been in de hel en met de andere in de hemel laat staan.
En dus concentreer ik me. Met alle zintuigen ben ik volledig bij de les. Dwing me zelf steeds weer tot matigen als de motor me wil verleiden met zijn honger naar prestaties. Geloof je dat gelukshormonen, kippenvel en algehele opwinding helpen om een burnout tegen te gaan? Dan heb je in deze KTM de perfecte therapeut.
Ik weet niet waar ik heen rijd. Er zitten weliswaar grote geografische voorstellingen in mijn hoofd, maar als ik een afslag of kruising nader, beslis ik spontaan. Iedere koerswijziging laat ik afhangen van het van het feit of ik de plaatsnamen op de borden fonetisch of semantisch interessant vind, of dat ik een innerlijke drang voel om een bepaalde richting te kiezen. Recht, links? Maakt niet uit. Hoe lang staat je geest het toe om volledig zonder iets zinvols te doen de dag door te komen?
Best lang. Alleen kom je nergens, behalve tot jezelf. Geen slecht doel trouwens. Bovendien heb je zo de vrijheid om heerlijk gepassioneerd te kunnen rijden en te ervaren hoe levendig de KTM is, hoe heerlijk zacht hij vibreert. Hoe hij je de adem ontneemt, terwijl hij naar onweer klinkt. Als je de V-twin de sporen geeft, zit je op een kanonskogel. Je schiet met je hoofd rechtop door de wolken, het ruist om je heen als een zware branding, je vliegt als in een straaljager over de grond.
Op de verkeerde plekken te veel gas geven, kan hier dodelijk zijn. Maar dat heb ik in mijn leven al vaker gedaan. Verkeerde beslissingen genomen en niet omgedraaid. Uit trots, eerzucht of angst? Kort voor de aanstaande catastrofe heeft mijn instinct me steeds weer gered. Ook nu weer laat iets me de kraan op tijd sluiten, bepaalde routes kiezen. Ik vermoed waar het naar toe gaat en drift naar het oosten. Vrijwel direct meldt zich mijn innerlijke kompas met een voorstel: rij naar Polen, daar heb je altijd al eens heen gewild.
Dag twee. Waar moet ik heen? Je zo maar mee laten voeren, is moeilijker dan gedacht. Toch is het nog veel te druk in mijn hoofd. Duidelijk is dat er iets grondig moet veranderen aan mijn zelfmanagement: ik moet werk delegeren, vaker nee zeggen, meer tijd voor mezelf maken. Zoals nu. En omdat tijd zo kostbaar is, ben ik blij dat ik de Duke heb. Dankzij zijn potentie brengt hij me in een mum van tijd overal naar toe. Naar de Rhön bijvoorbeeld, een middelgebergte in het zuiden van Duitsland, waar ik vroeger als kind graag kwam. Een uur later staat de KTM met hete banden bij de Wasserkuppe, met een hoogte van 950 meter de hoogste berg in dit gebied en een paradijs voor zweef- en deltavliegers. Met Lucas maak in een vlucht in een Duo Discus, een tweepersoons zweefvliegtuig. Lucas studeert theologie en brengt zo veel mogelijk tijd in de lucht door. Ik benijd hem om zijn vrijheid. We genieten van het stijgen, want hierboven bestaan geen zorgen. Een eenmotorige Robin DR400 trekt ons in de eerste thermiek. Zo’n ding is 180 pk sterk, net als mijn KTM. Maar de Robin haalt dat vermogen niet uit 1.301 cc, zoals de Super Duke, maar uit 5 liter longinhoud. Lucas ontkoppelt de sleepkabel en zet een steile curve in. Het ruist en fluit, een van de vleugels wijst bijna loodrecht richting aarde, de andere naar de hemel. Het is net als rijden met een Super Duke.
Het verblijf in de Rhön voelt goed aan. Het uitgestrekte karakter van de streek heelt mijn innerlijk. Er zijn rechte stukken, die naar het heelal lijken te leiden, haast raketlanceerinrichtingen. En er zijn bochten waar je met speels gemak de knie op het asfalt legt en haast betoverende vergzichten. Poppenhausen is niet alleen bekend vanwege zijn toonaangevende fabrikanten van zweefvliegtuigen, maar ook door een prachtig wandelpad voor geliefden.
Langzaam ontstaat er een verlangen naar een meer zuidelijke koers in me en dat drijft me via niet altijd even voor de hand liggende wegen richting het Frankenwald. Het is echt een bevrijding om niets te moeten, behalve zo nu en dan tanken en de bandenspanning en ketting in de gaten houden. Geen hectiek, geen mails, ik ontdek zelfs compleet andere kanten van de KTM. Het is misschien nauwelijks te geloven, maar deze bruut heeft zelfs een zachte kant. Die komt bijvoorbeeld tot uiting in de enorm gecultiveerde draai-eigenschappen bij lage toerentallen. Nu kan ik zelf bepalen of ik het wild en gevaarlijk wil of ontspannen en zacht. Weer een stuk keuzevrijheid.
Als een boom mijn aandacht trekt, of een kerk of een mooi uitzicht, stop ik gewoon en geniet ik van tijd en ruimte. De dagen vliegen voorbij. Ik duik weer op in Postbauer-Heng, een klein plaatsje in Beieren, waar ik een vriend bezoek die al meer dan 25 jaar niet heb gezien. In Regensburg meld ik me vervolgens bij Sabine, die ik zelfs al 30 jaar niet heb gezien en nog steeds een geweldige vrouw is. Maar ook als ik niemand bezoek, vind ik passend onderdak. Een keer staat de waard zelfs al op straat als hij het aanzwellende motorgeluid hoort. De KTM klinkt niet opdringerig luid, maar wel indringend. Mooie bas en heldere hoge tonen. De KTM mag in de ridderzaal slapen.
Ik word langzaam maar zeker deels onderdeel van de straat en deels onderdeel van de motor. Vaak vergeet ik te eten en drinken doordat de KTM me keer op keer blijft verleiden met zijn sexappeal. De Super Duke wil domweg niet stoppen om met me te rijden. Zadel en ergonomie zijn perfect, ik ben volledig bij de les. We rijden door een plaatsje met de naam Machtlos. Synoniem voor mijn innerlijk? Bepaalde zaken kun je sturen, andere niet. Te veel macht heeft in ieder geval nog altijd een misselijkmakende uitwerking. Ik ondervind noch zelfmedelijden noch eenzaamheid. Eerder radeloosheid. Ik laat me bij voorkeur verleiden tot het nemen van allerlei zijwegen en me inpakken door het leven van de straat. Hier leer je voortdurend mensen kennen. Met en zonder motorfiets. De KTM heeft daarbij geen voorkeur en wordt met iedereen vrienden, van Harley-rijder tot sportrijder en zelfs voetganger. Ook dat is een stukje vrijheid. Verlost zijn van hokjesgeest en groepsrituelen. Maar makkelijk is het allemaal niet. Als ik langs de oever van de Donau wil overnachten, lijken miljoenen muggen het op mijn bloed voorzien te hebben. Als ik met de gedachte speel om in de Alpen een paraglide-cursus te volgen, vertellen andere motorrijders me over het slechte weer ter plekke. Ik laat me leiden door die meteorologische voorspellingen en vlucht verder in zuidoostelijke richting en trek als een vagebond via Oostenrijk en Slovenië naar Kroatië. De juiste richting zit in mijn hoofd en via sprookjesachtige wegen rij ik er naar toe. De mensen lijken hier meer gesloten, maar de KTM verspreidt blijkbaar een soort erotisch charme, die zo zijn uitwerking op rijder en passanten schijnt te hebben. Internationaal is men het er vaak niet over eens hoe vaak een mens per dag aan sex denkt. 20 keer? 200 keer? In het zadel van de KTM minstens 400 keer.
Drie dagen vakantie aan de zonnige Kroatische kust. Veel zwemmen, ook dat heeft een reinigende werking. Steeds opnieuw glijden de stressverschijnselen, zelfs die waarvan ik het bestaan niet eens wist, als metalen klemmen van me af. Aansluitend neem ik de veerboot van Split naar het Italiaanse Ancona. Eindelijk Italiaanse koffie. We zijn in een echt motorland, hier houden de mensen rekening met tweewielers. Als motorrijder kun je je hier veel permitteren, wat me direct weer in gevaar brengt, want ik vind het heerlijk om de Duke op te zwepen. Je ziet een gaatje, draait aan het gas en de kanonskogel wordt afgeschoten. Kan onthaasting ook pure acceleratie zijn? Langzaam maar zeker ontwaar ik een frisse substantie in het leven, puur omdat de wegen in de Apennijnen zo heerlijk wulps slingeren, de vrouwen er prachtig uitzien en de wijn voortreffelijk smaakt.
In een herberg in Toscane leer ik Gordon kennen. Een echter motoravonturier, die zweert bij zijn Harley-Davidson Softail. Als er iemand relaxed is, is hij het wel. Hij heeft zich uit de tredmolen van dagelijkse beslommeringen bevrijd, leeft van zijn spaargeld en is gelukkiger en gezonder dan in zijn tijd als eigenaar van een IT-bedrijf. ’s Avonds worden we uitgenodigd voor een Mojito-party. Er zijn gasten uit Bologna gearriveerd en wat voor gasten: het MotoGP fabrieksteam van Ducati! De monteurs van Andrea Dovizioso kunnen niet alleen aan motoren sleutelen, maar ook heel goed drankjes mixen.
Mijn accu’s laden zich weer een beetje op. Ik geniet van de mensen, de landschappen, ja ik rijd zelfs naar Canossa en maak een boetegang voor mezelf en mijn Oostenrijkse maîtresse. Als de KTM bij het afsluiten van het gas verleidelijk rochelt, kan ik haar wel kussen. En ergens kan ik weer van mezelf genieten. Dan erger ik me plotseling weer en moet ik oppassen dat ik het wild steigerende voorwiel van de Super Duke niet in de brede achterzijde van een zwarte Porsche Turbo parkeer. Maar in tegenspraak met dat haast kinderlijke gedrag leert de meesteres uit Mattighofen me ook mijn kalmte te bewaren. Dankzij het veelzijdige karakter van de KTM ben ik meer ontspannen en tevredener dan aan het begin van mijn reis. Maar hoe groot was die vrijheid tijdens deze in totaal 4.400 kilometer tellende zelfreflectietrip nu eigenlijk werkelijk? Kwam dat doordat ik geen navigatiesysteem gebruikte en niets gepland had? Of kun je dit gevoel alleen maar ervaren als je je van jezelf hebt bevrijd?
Kun je volledig onafhankelijk zijn? Nee, je wordt onderweg voortdurend gegijzeld door emoties, het weer en je eigen geografische kennis. Je weerstaat de verleiding om je vrouw een huisje aan zee te laten boeken. Je belt met vrienden. Maar goed dat ze niet weten hoe wild je met je ‘bewustzijnsvergrotingsmachine’ hebt gespeeld, hoe ver je je verantwoordelijkheidsgevoel hebt laten varen, het risico hebt opgezocht om je innerlijke leegte te vullen. Een 125 om de traagheid der dingen te ontdekken, was wat dat betreft misplaatst geweest. Misschien had het tot meer deemoed of dankbaarheid geleid? Ik geef toe dat ik in mijn zoektocht naar gevoel de op de loer liggende burnout met ongebreidelde acceleratie heb gecompenseerd. En dat ik me door de KTM heb laten opjutten om ‘het beest er uit te laten als je toch op de vlucht bent’. Totale onzin, toch? Heb je werkelijk 180 pk nodig om de honger naar het pure rijden te stillen? Kan dat niet met wat minder vermogen, deze bevrijdende vorm van voortbeweging, die als muziek voor mijn innerlijk is?
Alleen vanwege die muziek al, zou ik nooit meer willen stoppen met rijden. Maar helaas moet ik dat wel, aangezien totale vrijheid op deze planeet niet bestaat. Mijn time-out, mijn vakantie van het resultaatgerichte denken, mijn plichtsgevoel, heeft me doen beseffen dat er een leven aan de andere kant van de alledaagse hectiek bestaat. Het maakt toch geen bal uit of we links of rechts afslaan, of we wel of niet omdraaien? Zijn belevenissen niet de enige ware valuta, die niemand ons nog ontnemen kan? En is niet ieder ogenblik in je herinneringen een eiland in de onpeilbare diepte van de tijd? Wat dat betreft: dank je wel Duke, dank je wel chef!
