Reisdagboek Schotland Joep Sertons

Een echte motorvakantie had GTST-acteur Joep Sertons nog nooit gemaakt. Ja, een keer naar Amerika en Mexico voor een tv-programma en een keer op en neer naar Antwerpen met vrienden. In Groot-Brittannië was Sertons zelfs helemaal nog niet geweest en dus viel het oog op het ruige Schotland als bestemming, samen met vriendin Babette. Speciaal voor MotoPlus hield de acteur een reisdagboek bij.

Dag 1: Newcastle – Pitlochry – 330 kilometer
De dag begint met een stralend zonnetje, heerlijk, we hebben er zin in. Van de ferry af en links rijden.
Dat laatste is nieuw voor me, maar het went snel. Vanaf Newcastle duiken we meteen de kronkelwegen op voor een prachtig afwisselende route. En hoe noordelijker we komen, hoe minder verkeer er op de weg is. Als eigenaresse van een dans- en balletschool heeft Babette wat moeite met stil zitten, maar met het intercomsysteem in onze helmen kunnen we onderweg wel lekker met elkaar kletsen.
De grens met Schotland kan niet missen. Carter Bar is de naam van een bergpas die gelegen is op het punt waar de A68 de grens tussen Engeland en Schotland passeert. De pas is vanwege de fraaie uitzichten in trek bij toeristen. Aldaar op de top vormt een groot rotsblok met in witte letters Schotland er op de markering voor de grens. We zijn nog maar net Schotland en vinden het nu al prachtig. Door de volop aanwezige en prachtig goudgele Gaspeldoorn (een gedoornde, groenblijvende struik met goudgele vlindervormige bloemen) is het lentegevoel eigenlijk altijd aanwezig in Schotland. En we doen het lekker rustig aan; gas terugnemen vanwege jonge lammetjes op de weg, gas terugnemen voor onbekende, maar prachtige bochten en gas terug nemen om te genieten van de prachtige vergezichten. We steken de Forth Road Bridge over en kijken naar rechts, naar de prachtige rode spoorwegbrug. De Forth Bridge is een spoorwegbrug over de Firth of Forth in het oosten van Schotland en was de eerste volledig van staal gemaakte constructie ter wereld. De spoorbrug ligt ten oosten van de Forth Road Bridge en zo’n 15 kilometer ten westen van Edinburgh.
Als dag één er op zit, hebben we in een kleine zeven uur 330 kilometer gereden, een kleine 50 km/uur gemiddeld dus. Niet slecht, zeker niet voor iemand die het niet gewend is om achterop te zitten. Respect voor mijn meisje! Kan ik haar dat morgen ook aan doen? Dan staat er 287 kilometer op het programma.
Maar eerst gaan we even lekker ontspannen in het hotel dat ik voor deze avond heb geboekt. Een prachtig hotel in een kasteel met spa, sauna, jacuzzi en een menukaart vol heerlijke gerechten. Ik eet die avond voor het eerst ‘Haggis’. Als voorgerecht wel te verstaan, wetende wat er allemaal in zit…. Dat was om 20.00 uur. We waren er even stil van (twee minuten precies), maar het was goed te doen. Zeker proberen. Haggis is een vleesgerecht van schapenhart, -long en -lever, vermalen met dierlijk vet, ui, havermout, peper, zout, kruiden en bouillon. Oorspronkelijk werden de ingrediënten in een schapenmaag gestopt voordat het geheel werd gekookt.

Dag 2: Pitlochry – Inverness – 274 kilometer
Nou wordt er wel eens gezegd dat je niet in Schotland bent geweest als je niet in de regen hebt gereden. Nou dat zal wel, dacht ik nog. Maar als ik ’s ochtends de gordijnen open doe, regent het.
Regen die besloten heeft de hele dag te blijven. Van de geplande 274 kilometer rijden we er uiteindelijk 187. Bij de Dalwhinnie Distillery – op hun site staat het volgende: ‘Wij zijn de hoogste distilleerderij in het land en de weersomstandigheden kunnen ernstig zijn’ – stoppen we. Babette stapt drijfnat af en zegt dat ze het gevoel had dat ze van de motor afwaaide. Ze grapt min of meer dat ze een auto gaat huren en wel achter me aan gaat rijden. Ik geloof ook absoluut dat ze dat op dit moment het liefst wil doen. Een beetje regen geen is probleem, maar dit was wel heftig. Ken je dat, als een vrachtwagen je in tegenovergestelde richting passeert en er zoveel water op je afkomt dat je de ruitenwissers van je auto iets sneller zet? Nou dat dus, maar dan zonder ruitenwissers. Maar kom op, de knop gaat om en we maken er het beste van. ‘s Avonds lachen we er met een goed glas whisky al weer om.

Dag 3: Inverness-Oban – 190 kilometer
We verlaten Inverness met druilerig weer en koersen naar Oban. We besluiten de route naar Ullapool te laten vervallen om op de laatste dag naar de boot niet 350 kilometer te hoeven rijden. We pakken de B862 ten zuiden van Loch Ness, een prachtige weg en met al die meren en uitzichten letten we al snel niet meer op de motregen. We beginnen Schotland in de regen steeds wat beter te begrijpen. In Fort William genieten we aan het water van de lunch in een erg leuk visrestaurant, Crannog. Het is droog en ook Babette geniet volop. We stoppen ook nog even bij Castle Stalker, gelegen in de Loch Laich. In 1975 gebruikte Monty Python dit kasteel als decor voor de slotscène van de komische film ‘Monty Python and the Holy Grail’. Koning Arthur belegert in deze scène het door Franse ridders verdedigde slot, waar de graal verborgen zou zijn, maar wordt gearresteerd door de Britse politie uit de jaren 1970 voor een moord op een historicus.
Het hotel in Oban had ik in eerste instantie pas geboekt voor de volgende dag, maar een dag eerder is gelukkig geen probleem. We genieten in de jacuzzi met uitzicht op het water, romantisch. En de Oban whisky smaakt erg goed, een superieure whisky met een fruitig karakter en heerlijke notities van onder meer honing en mout. Zelfs Babette begint whisky lekker te vinden.

Dag 4: Oban – Langbank – 187 kilometer
De meest afwisselende dag. Contrasten ten over. Gordijn open strakblauwe blauwe lucht. Schots ontbijt, motorpakken aan, naar buiten en wat denk je? Precies. Het nadeel van een kleine week Schotland is dat je toch elke dag weer verder moet. Dus op dat ding en richting het zuiden alweer. Wederom vergeten we al weer snel het druilerige weer door de prachtige omgeving en wegen.
Ken je dat, dat als je nog nooit in een bepaald land bent geweest je het ongewild toch gaat vergelijken met landen die je al kent? Kon er niet de vinger op leggen. Dat maakt een land authentiek. Heel af en toe had ik een Canada-gevoel. Maar dat is ook weer heel persoonlijk natuurlijk.
Plots hoor ik getik op mijn helm, ik hoop dat het Babette is, maar eigenlijk weet ik wel beter. Hagel. Ik moet plotseling keihard lachen. Babette niet. Ik beloof te stoppen bij het eerste het beste dorp. God, wat is het mooi hier. Haha. De hagel gaat over in natte sneeuw, Welja, kom maar op. Ik hoor gezucht en gekreun in mijn helm. Babette vindt het niet zo leuk. Gevaarlijk zelfs, zou ze later verklaren. Geen dorp in de buurt te zien. Babette vloekt bijna nooit maar nu hoor ik: ‘Waar blijft dat verdomde dorp?”. Als we wat later bij een restaurant afstappen en Babette naar binnen vlucht, hoor ik haar door de intercom aan de kastelein vragen: “Is this normal?”. Ik heb een brede grijns op mijn gezicht. Vanaf dat moment is het verder de hele dag droog gebleven.
We vinden een leuk restaurant en lunchen heerlijk bij de openhaard. Babette heeft weer kleur op haar gezicht, is blij en lacht. Ik zeg vaak: “Het is zoals het is”. Wellicht af en toe een dooddoener, maar tja, verander het maar. De rest van de dag rijden we een prachtige route langs het meer Loch Lomond. Dit is het grootste meer van Schotland in oppervlakte en het op een na grootste in watervolume, na Loch Ness. Het vormt tevens het centrum van het Loch Lomond and the Trossachs National Park en is de naam van een whisky die in het dorp Alexandria geproduceerd wordt. Het is de favoriete drank van kapitein Haddock uit de strip Kuifje. ’s Avonds hebben we een lekker hotel aan de rivier Clyde. Goede mosselen en mooi uitzicht.

Dag 5: Langbank – Annan – 167 kilometer
Er zijn ongeveer 3.000 kastelen in Schotland, variërend in grootte van luxe residenties tot enorme militaire kastelen met veel kamers of eenvoudig ingericht. Vele van deze kastelen zijn nu ruïnes. Vandaag bezoeken we zo’n kasteel, Drumlanrig Castle. Het is een zeventiende-eeuws kasteel, eigenlijk een landhuis, in renaissancestijl, gelegen ten noordwesten van Thornhill in de Schotse regio Dumfries and Galloway. Drumlanrig Castle is privé-eigendom en is beperkt toegankelijk voor publiek. We zijn dan ook niet binnen geweest, maar wat ligt het mooi zeg. In Annan bezoeken we ook de plaatselijke pub. Schijnt voor de Schotten hun huiskamer te zijn. Een Schot spreekt niet bij zichzelf thuis af, maar in de pub.

Dag 6: Annan – Newcastle – 137 kilometer
Laatste dag. We komen steeds meer motorrijders in de tegengestelde richting tegen. Waarschijnlijk van de boot, die op ons wacht om ons naar Nederland te varen. We kijken terug op fantastische trip, avontuurlijk, vernieuwend, inspirerend, onvergetelijk, romantisch en we hebben veel gelachen. Nog meer respect voor mijn meisje gekregen. Gewoon een stoer wijf is het! En de Yamaha XVS blijkt een prima reismotor en is een soort van maatje geworden. Waren eigenlijk met z’n drieën op pad zou je kunnen zeggen. We verlaten Schotland met de zon in de rug….