Dolf’s Domein – Een handige oom

Na vierhonderd kilometer ploeteren door de regen ben je niet bepaald vrolijk meer, hoe goed moderne motorkleding ook is. Aangekomen bij onze gîte liep het regenwater van de stenige oprijlaan omlaag als een dapper bergbeekje. We reden stroomopwaarts en stalden onze paarden in de stal. Het echte paard dat daar blijkbaar ook voor de regen schuilde, bekeek het geheel nogal argwanend.

We kleedden ons zover mogelijk uit als betamelijk was, om aansluitend de kasteelvrouwe te begroeten die naar ons toe waadde. Ons onderdak was dik voor mekaar en eenmaal binnen  trokken we strootjes om te kijken wie er het eerst onder de douche mocht. De boiler aan de muur was weliswaar indrukwekkend groot, maar het had er toch alle schijn van dat de verliezer onder koud water zou komen te staan. De winnaar ging dus blij naar boven. Na een poosje hoorden er een enorme dreun, gevolgd door een ijselijke gil. We gingen dus maar eens boven kijken. Onze heetwaterwinnaar was bij het verlaten van de douchecabine blijkbaar op een super glad antislipmatje gestapt en vervolgens onderuit gegaan. Ah, dat was die klap dus. Geluk bij een ongeluk, reisgenote Cora repareert in het dagelijks leven mensen en werkte een op het oog standaard vragenlijstje af. Ze concludeerde het volgende: “Gebroken of geneusde ribben. Pijnlijk, maar niet erg!” Het slachtoffer was het maar gedeeltelijk met die observering eens. Daarna mochten we op Cora’s gezag het nog na druipende lichaam optillen en op bed leggen.
Tijd voor overleg. En een borrel! De eerste belangrijke conclusie was dat de volgende badderaar wat voorzichtiger uit de douchecabine zou stappen. Plan twee was bekijken of we ons slachtoffer weer mobiel konden krijgen. Niet binnen een week of twee, maar z.s.m. Onze kasteelvrouwe werd geïnformeerd over de stand van zaken en schrok op gepaste wijze. Maar we hadden volgens haar geluk, haar oom was namelijk de lokale apotheker. Ze zou hem direct bellen. Wat later stopte er een behoorlijk gebutste, grote Peugeot voor het pand. Daaruit stapte een magere, grijsharige man wiens melkwitte benen onder een paarse kamerjas vandaan staken. Oomlief had haast gemaakt. Hij drukte, klopte, palpeerde en vroeg. En verdween weer met wapperende jaspanden. Een uurtje later was hij terug. Beter gekleed dan de eerste keer ook nog. De blijkbaar homemade pijnstillers zaten in een gelatine omkasting en hadden vorm en formaat van kleine doosjes schoenpoets. De ambachtelijke zetpillen leken wel voor een volwassen os gemaakt. Het idee was: nu twee pillen, voor het slapen een mega zetpil, morgenochtend een pil, morgenmiddag een pil en voor het slapen weer een insteker. De volgende middag was ons slachtoffer veranderd in een dynamische, ondernemende superman. We besloten van die nogal opmerkelijke opleving gebruik te maken, pakten de zaak op en reden linea recta weer naar huis. Dat ging probleemloos. Toen de pillen echter op waren, kwam er een serieuze terugslag. Cora had, uit een stukje beroepsmatige interesse, één pil achtergehouden om op haar werk te laten analyseren. De medicatie bleek sterk genoeg om elke recent overledene de triathlon te laten winnen. Handig zo’n oom in de famile!