Vergelijkingstest Benelli BN600R – CF Moto 650NK
Hun voorgeschiedenis had niet contrastrijker kunnen zijn, maar hun herkomst verbindt deze middenklasse nakeds, de CF Moto 650NK en de Benelli BN600R. Vanuit China komen deze twee naar Nederland, de een rechtstreeks en de ander via Italië. Zijn het echte prijsbrekers of vallen ze onder de noemer China-prullaria?
Opgepast, nu niet in typische clichés vervallen. China-bikes – hoe voor de hand liggend deze aanduiding voor de eerste ‘zware’ motorfietsen uit het Aziatische land in Nederland ook mag zijn, ergens zit er al een waardeoordeel in. China-bikes, dat klinkt als goedkoop, naar twijfelachtige kwaliteit en naar afgezaagde en gekopieerde ideeën. Toegegeven, onze laatste expeditie met een China-bike verliep, zo zullen trouwe lezers zich ongetwijfeld nog weten te herinneren, tamelijk ontnuchterend: Shineray XY125GY, MotoPlus 13 uit 2007. Het vernietigende oordeel luidde destijds: “Bij voorkeur niet aanschaffen”. Maar om nu meteen hetzelfde oordeel te vellen over beide machines in deze test, zou ook wat kort door de bocht zijn. We hebben het immers over twee volwaardige middenklassers en niet over een koopje van 500 euro op Ebay. Bovendien is er veel veranderd sinds we de Shineray reden. Als ‘Werkbank van de wereld’ leveren Chinese fabrikanten eigenlijk alles wat je maar kan bedenken, van smartphone tot personenwagens en alles zeer concurrerend. Hoogste tijd dus voor een testrit met twee Chinezen.
De CF Moto 650NK is een van de eerste volledig in China ontwikkelde en gefabriceerde motorfietsen, die in Nederland leverbaar zijn. Deze naked is voorzien van een 650 cc metend twee-in-lijn motorblok, levert 61 pk en is voor € 6.399,- de jouwe. Het concept en motor- en frameconstructie lijken trouwens verdacht veel op die van Kawasaki’s eerste ER-6n. Kawacopy 650NK? Wat maakt het uit, rijden maar.
Bij wat gemoedelijk rond boemelen door heuvelachtig terrein bevalt het blok van de CF in ieder geval. Vanaf ongeveer 2.000 toeren is de gasaanname heerlijk zacht, het vermogen neemt mooi lineair toe, het middengebied is aangenaam krachtig en heeft na het bereiken van het maximum vermogen en koppel bij ongeveer 7.500 toeren nog een reserve van zo’n 2.000 toeren. Dat het topvermogen met een gemeten 57 pk voor een 650 zeer toegankelijk is, is alleen maar meegenomen. De koppeling doet zijn werk onopvallend en vraagt weinig handkracht , de versnellingsbak van de tweede testmachine (daarover later meer) werkt netjes en is heel praktijkgericht gespatieerd. Onder de streep dus een geslaagde constructie, waarvan het karakter perfect aansluit op kleinere, slingerende wegen.
En we gaan ook positief verder, want ook de zitpositie overtuigt. De zit rond de smalle taille is rechtop en comfortabel en ook de aansluiting van de knieën op de tank is geslaagd. Het stuur is weliswaar erg smal en merkwaardig gebogen, maar alles bij elkaar verdient de ergonomie een plus. Dankzij de 17 liter tankinhoud en het gematigde verbruik (1 op 22,2) zouden etappes van dik 350 kilometer goed mogelijk moeten zijn.
Zouden inderdaad, want van rijplezier aan boord van de 650NK is echter geen sprake. Verantwoordelijk daarvoor zijn in de eerste plaats de voorvork en de remmen. De vork is veel te hard, waarbij het haast lijkt alsof er zand in plaats van olie door de demper wordt gedrukt. Het woord ‘aanspreken’ lijkt de vork bovendien volkomen vreemd. De CF stuitert over hobbelig wegdek dat het een lieve lust is. De remmen zijn al nauwelijks beter. De werking krijgt nog een voldoende, waarbij het voorwiel heel beheerst tegen het blokkeren aan te remmen is. En gezien de prijs is het ontbreken van ABS nog wel te accepteren, maar de slechte doseerbaarheid maakt remacties haast tot een loterij. Na een lange loze slag en veel weerstand in het hendel volgt een nogal sponzig drukpunt. Dat maakt remmen niet bepaald tot een onverdeeld genoegen.
Een wat zoetzure ervaring tot nu toe, die CF Moto 660NK. En als je dan eens kritisch kijkt naar kwaliteit en afwerking, dan krijgt deze Chinees ineens wel een heel bittere bijsmaak. Lelijke lasnaden, een wiebelend koppelingshendel en dolgedraaide spiegelbevestigingen zijn al erg genoeg, maar een stuk ernstiger is het uitvallen van onze eerste testmotor. Die werkte al op onze zenuwen met trillende remmen en een hakerig werkende versnellingsbak, maar gaf er op de vermogensbank de brui aan met een defecte schakelstang. Na reparatie besloot de CF Moto vervolgens om tijdens de fotoshoot een kwartier lang helemaal niets te doen en geen enkel teken van leven te geven. Een op zichzelf staand geval? Moeilijk te zeggen. De vervangende machine die we kregen, bleef weliswaar van problemen gevrijwaard, maar de subjectieve kwaliteitsbeleving van de CF Moto geeft vooralsnog weinig reden tot vreugde.
Wat betrouwbaarheid betreft komt de Benelli BN600R stukken beter voor de dag. Afgezien van de grove afwerking van de gegoten aluminium framedelen en de stuurarmaturen, maakt de Benelli een waardige en solide indruk. De viercilinder werd in Italië bedacht, wordt in China voor de wereldmarkt geproduceerd, en vervolgens in Italië voor de Europese markt weer voorzien van hoogwaardige veercomponenten (50 mm Marzocchi upside-down voorvork en Sachs achterschokbreker) en remmen (radiaal gemonteerde Brembo remklauwen). Het resultaat: een Benelli voor € 7.499,-. En ook aan deze Benelli kleeft onmiskenbaar de term plagiaat. Het frame, de swingarm, het kontje – ergens komt het ons heel bekend voor. Desondanks rijdt deze Benelli Shiver, pardon, BN600R, helemaal niet slecht. Voorvork en achterschokbreker (de laatste met instelbare veervoorspanning en uitgaande demping) spreken mooi zuiver aan en hebben ook geen moeite met een wat vlotter tempo. De remmen zijn wat werking en doseerbaarheid betreft de kers op deze Benelli-taart. Met deze ankers is het uitstekend bochtjes pikken op mooie weggetjes.
Maar ook de Benelli heeft een keerzijde. In tegenstelling tot de CF Moto overtuigt bij de BN600R weliswaar het rijwielgedeelte, maar het blok doet dat een stuk minder. Bij het starten bijt de Benelli in akoestische zin nog flink van zich af. ‘Phrrooowooaaaaarrrr-rrrrr-rrrrr’, klinkt het uit de beide uitlaten onder het zadel, als een waakse Dobermann. Alsof het arme ding wordt geteisterd door hondsdolheid. ‘Hola, dat ding bijt’, waarschuwen de zintuigen direct. Maar er is geen enkele reden tot paniek. De viercilinder beschikt bij het wegrijden over voldoende koppel, maar valt dan in een diep gat, waar het pas voorbij 7.000 toeren weer uit krabbelt.
Een old-school 600 dus. De echte muziek klinkt pas tussen de 9.500 toeren en de begrenzer. In dit gebied trekt de Benelli heel netjes aan de ketting. Ook al laat de Benelli op de vermogensbank een gezonde 90 pk noteren (8 pk meer dan de officiële opgave), toch voelt de BN600R over de hele linie wat apathisch aan en wordt hij in tussensprints geknipt en geschoren door de aanzienlijk zwakkere CF Moto. Daar draagt trouwens ook het opvallend zwaar draaiende gashendel aan bij. Het voelt niet echt aan of daarmee de gaskleppen worden bediend, eerder alsof er een bowlingkegel uit een emmer klei wordt getrokken. Ook het aanspreken zou nog wat verder verfijnd mogen worden. Na een licht rukje na afremmen op de motor volgt ook nog een zetje na, met name bij hogere toerentallen. Prijzenswaardig is daarentegen het benzineverbruik. Op onze testronde neemt deze Italo-Chinees genoegen met 4,7 liter op honderd kilometer, ofwel 1 op 21,3.
Net zo tweeslachtig als het motorblok is ook de zitpositie. ‘Van onderen sportief, van boven toeristisch’, zo laat het ensemble van hoge voetsteunen, krappe kniehoek, brede tank en een breed en goed gepositioneerd stuur zich nog het best omschrijven. Dat lijkt misschien een beetje een machohouding, maar op den duur is het een erg inspannende positie. Bijzonder effectief is daarentegen het kleine windscherm.
Wat kunnen we dan onder de streep concluderen? Dat we hier twee Chinese nakeds hebben, waarvan de karakterverschillen haast niet groter kunnen zijn. En beide hebben ze zowel sterke als zwakke punten. De CF Moto heeft het meest stemmige totaalconcept (ook al is het niet helemaal nieuw), maar doet zich zelf de das om met zeer matige veerelementen en een bedenkelijke kwaliteit. Het omgekeerde geldt voor de Benelli: motorkarakteristiek, aanspreekgedrag en ergonomie laten de mogelijkheden van het op zich goede rijwielgedeelte onbenut. Echte prijsbrekers zijn beide niet, bovendien is de concurrentie in dit segment moordend en zal de waardevermindering ook niet misselijk zijn. Maar in principe doen beide machines wat ze moeten doen, de Benelli meer dan de CF Moto. Prullaria is het absoluut niet, en vergeleken met de Shineray uit 2007 is het zelfs een kwantumsprong voorwaarts. En dat brengt ons terug naar de eerder gestelde vraag: waar staan de Chinese fabrikanten gemeten naar onze westerse standaard? Kort en bondig geformuleerd kan het antwoord niet anders luiden dan: zo dichtbij en toch nog zo ver weg.
MOTOPLUS CONCLUSIE
1. Benelli BN600R
Rijwielgedeelte okay, motorblok nee. Echte Benelli-fans zullen deze BN600R geen blik waardig gunnen, maar kwalitatief gezien is er weinig mis mee. En het geluid laat gegarandeerd niemand koud.
2. CF Moto 650NK
Goedkoop, maar een koopje is het niet. De CF Moto 650NK maakt een overwegend goede indruk, maar het zwakke rijwielgedeelte en de twijfelachtige kwaliteit maken deze Chinees tot een niet bepaald aanbevelenswaardige machine.
