Dolf’s Domein – Tuono met tranen
Het was nog maar veertig kilometer tot ons hotel, maar rookpauzes zijn heilig. We stonden in de beginnende schemering op een rustige parking, als inmiddels ervaren motorrijders merk je dan wanneer er wat mis is. Bij de Tuono die nu de parkeerplaats op rolde was er wat mis. Op het moment dat het ding stilstond, stonden wij er naast.
We vingen de klaarblijkelijke berijdster op. Onder de helm kwam een motorrijdster met rood behuilde ogen vandaan. Ze strompelde naar een picknickbank en barste in tranen uit. Wij zijn al jarenlang man, weten daarom hoe we met verdrietige vrouwen, kinderen en huisdieren moeten omgaan. Dit exemplaar had directe hulp nodig. De maatdop ging van de EHBO heupfles en werd randjevol gegoten met 12-jarige single malt. ‘Hoppa!’ Ze haalde gierend adem en snakte naar lucht, het welbekende Fisherman’s Friend Plus-effect. Er kwam tekst. De dame had haar lief op de camping kussend met een ander aangetroffen. Dat had haar doen besluiten de relatie te beeindigen. En om de wraak zoet te maken had ze de Tuono, waar ze met betrekking tot de financiering nog gedeeltelijk borg voor had gestaan, mee te nemen. Met de papieren. Exmans was op dat moment de hort op met zijn nieuwbakken vakantievlam en omdat Gitte zelf toch al twee motorrijlessen op een CB-tje had gehad, was het duivelse plan snel gesmeed. Haar eerste echte rit had nu een tank vol geduurd en het waarschuwingslampje voor een naderend gebrek aan benzine schreeuwde het uit. Ze was aan het eind van haar Latijn. We hevelden een paar liter sap in de Tuono, installeerden Gitte na wat korte instructies op de veel comfortabeler zittende Guzzi en pakten de laatste veertig kilometer op een sukkeldrafje. We nodigden onze vondst uit aan tafel. Tussen alle emotionele leegloop bleek ze aardig door te knagen. Uit therapeutische overwegingen zorgden we er voor dat ze de bodem van haar glas nooit te zien kreeg. Ze werd boos in plaats van verdrietig. Of wij een Tuono wilden hebben? Hier en nu, voor niets! We waren al aan het roodvlees en hoefden geen tonijn. Het werd tijd om Gitte haar naar mandje te brengen. De hotelbaas regelde een klapbedje in onze kamer. Later, op het terras bespraken we met de hoteleigenaar de voor- en nadelen van weerbare vrouwen. Ernest concludeerde blij dat hij ook een weerbare vrouw had. Ze verzorgde de belastingformulieren en deed de boekhouding. En al dat gekus met vreemden op de camping? Ach, volgens de uitbater wilden we niet weten hoeveel vreemds er in zijn hotel gekust werd. Wij vertelden blij en trots dat onze Geliefdes ook weerbaar waren. De hotelbaas fronste en hief zijn glas: “Daarom kussen wij ook niet met vreemde vrouwen.” Het is gewoon een kwestie van normen en waarden dus. De volgende ochtend voelde onze fris gedouchte vondeling zich nog steeds boos. Maar vastberaden. En ze had geen kater, ging dus gewoon door naar huis. Nog driehonderd kilometer op haar Tuono. We namen afscheid met een korte omhelzing. Zwaaiden haar nog uit. Komt wel goed met zo’n karaktertje.
