Column Jurgen van den Goorbergh
We beginnen deze column dit keer niet met Marc Marquez en zelfs niet met Valentino Rossi, alhoewel hun namen alweer zijn genoemd. Nee, we mogen best chauvinistisch zijn, vandaar allereerst de felicitaties aan ‘Magic’ Michael van der Mark, wereldkampioen Supersport!
Hierbij mag ook het Ten Kate Team niet vergeten worden, dat hierbij, zoals altijd, een grote rol heeft gespeeld. Keer op keer weten ze een topmachine neer te zetten voor hun coureur, die het karwei dan uiteraard nog wel zelf moet afmaken. Zelf heb ik helaas nooit het genoegen mogen smaken om in dat team voor de Supersport-titel te gaan, wat ik nog altijd als een gemiste kans beschouw voor beide kanten…. Maar Michael heeft laten zien dat hij klaar is voor de volgende stap in zijn carrière. Wat dat zal zijn is nog niet officieel bekend, maar een verkeerde keuze kan hij eigenlijk niet maken, welke klasse het ook wordt.
Er is zich nog een andere topcoureur aan het vormen – en wel in de Moto3-klasse. De pas 16-jarige Italiaan Enea Bastianini is afkomstig uit de Red Bull Rookies Cup, en laat rij-technisch een indruk achter die ik eerder alleen bij Rossi, Dani Pedrosa, Marquez en Jorge Lorenzo eerder heb gezien in hun tijd in de lichtste klasse. Hier rijdt, in mijn ogen, de nieuwe Rossi, met mooie lijnen, gewaagde maar doeltreffende acties, en een goede rijstijl. En hij valt er niet vaak af. Hou deze jongen maar in de gaten!
Dan een switch naar een oud-collega uit mijn tijd, Jeremy McWilliams, die in Engeland op de nieuwe, van een carbon chassis voorziene ‘Taylor Made’ Moto2 reed. En dat op zijn vijfitgste! Moet ik dan ook nog één keer de TT gaan rijden? Mijn interesse gaat vooral uit naar de machine en dan met name naar het carbon chassis waar het Honda 600cc-blok in is gebouwd. Carbon leek een veel gebruikt product te gaan worden in de racerij en dan juist voor chassis toepassingen, net zoals in de F1 een carbon monococque heel gebruikelijk is. Het is namelijk een licht materiaal, wat voor de nodige stijfheid zorgt als basis. Toch is deze stijfheid ook een issue, weet ik uit ervaring. Bij Kenny Roberts hadden ze ook een experimentele motor met een carbon chassis c.q. achterbrug gebouwd, de KR3. De stijfheid van dat carbon zorgt voor een zeer snel sturende motorfiets, maar als de banden versleten zijn, moet het chassis de grip opvangen en dus een bepaalde beweging gaan creëren en flexibiliteit leveren. Maar dat doet carbon amper tot niet (want stijf materiaal) met als gevolg een zeer onrustige machine die moeilijk te controleren is wanneer de grip minder wordt.
Een concreet voorbeeld was de Ducati MotoGP-racer van de laatste paar jaar. Ducati is inmiddels compleet van het carbon chassis afgestapt, omdat geen enkele rijder – op Casey Stoner na – er een goed gevoel bij kreeg. Ducati kijkt nu nog steeds tegen een achterstand aan, omdat ze jarenlang aan dat carbon chassis hebben vastgehouden. In een hedendaagse MotoGP-motor of straatmodel moet gevoel zitten en dat krijg je door het meer buigzamere en flexibelere aluminium te gebruiken. Op het oog kun je een chassis niet zien bewegen, maar geloof me dat tordeert alle kanten op! En juist daar hebben de rijders het altijd over als ze op zoek zijn naar het juiste gevoel in de motor.
Dan nu toch nog even naar dat wonderkind Marquez – wat een race in Silverstone! Een race waar Lorenzo tot op de limiet is ging, wat niet genoeg bleek te zijn. De inhaalmanoeuvres blijven verbluffend met dit soort zware machines, alsof de heren op Moto3-machientjes aan het rijden zijn….
En dan de thuisrace van Rossi in Misano. Dachten we vorig jaar in Assen een historische en misschien wel laatste overwinning te hebben gezien van de flamboyante Italiaan, dit seizoen lijkt hij wel herboren met zijn nieuwe crew-chief Silvano Galbusera. Het gevecht met Marquez ging weer tot het uiterste, alleen bleek de druk van Rossi dit keer fataal voor Marquez, die te diep een rechterbocht in wilde remmen en ook duidelijk zichtbaar de voorrem te lang moest vast houden onder een te grote hellingshoek. Gevolg: een onschuldige schuiver die hem toch nog een punt opleverde. Voor zijn doorzettingsvermogen had hij meer punten verdiend! Wat een klasse om dan toch nog door te gaan! Rossi maakte weinig fouten en zelfs een verbeten Lorenzo kon het gat niet dicht rijden. De Yamaha’s bleken uitmuntend goed te werken op dit circuit. Vooral in acceleratie was goed te zien dat ze zelfs weg trokken van de toch echt niet langzame Honda van Marquez. Dit geeft aan dat ze de juiste tractie konden vinden aan de achterkant en snel het gas erop konden zetten. Rossi heeft in Misano in ieder geval laten zien dat racen nog steeds zijn pure passie en hartstocht is!
